ΝΟΣΗΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΘΝΗΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΙΣΧΙΟΥ ΣΤΟΝ 1ο Μ/Χ ΣΕ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ, ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ.

ΝΟΣΗΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΘΝΗΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΙΣΧΙΟΥ ΣΤΟΝ 1ο Μ/Χ ΣΕ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ, ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ.

Κ.Αλεξίου1, Α.Δημητριάδης2, Σ.Βαρυτιμίδης3, Θ.Καραχάλιος3, Κ.Μαλίζος3

1 Ορθοπαιδική Κλινική, ΙΑΣΩ Θεσσαλίας
2 Ορθοπαιδική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Καστοριάς 3Ορθοπαιδική Κλινική, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας

Σκοπός : Η αξιολόγηση των περιεγχειρητικών παραγόντων, της μετεγχειρητικής αποκατάστασης και οικογενειακής υποστήριξης σε ηλικιωμένους ασθενείς με κατάγματα ισχίου και συσχέτιση με τη νοσηρότητα και θνησιμότητα αυτών.

Υλικό και Μέθοδος : Από τον Αύγουστο του 2013 έως και τον Αύγουστο του 2016, 744 διαδοχικοί ασθενείς ηλικίας >65 έτη αντιμετωπίστηκαν για ετερόπλευρο κάταγμα ισχίου σε ένα τριτοβάθμιο και σε ένα απομακρυσμένο δευτεροβάθμιο νοσοκομείο. Καταγράφηκαν τα δημογραφικά χαρακτηριστικά, συνθήκες διαβίωσης και λειτουργική κατάσταση πριν και μετά το κάταγμα, η περιεγχειρητική αντιμετώπιση, συννοσηρότητες, τύπος και τρόπος θεραπείας των καταγμάτων και δεδομένα νοσοκομειακής περίθαλψης. Οι ασθενείς αξιολογήθηκαν με το FIM & FAM score, το WOMAC score, το SF-12, το ASA score, το VAS pain score και τοNHFS. Η παρακολούθηση έγινε κατά τη συμπλήρωση 30 και 120 ημερών, 6 μηνών και 1 χρόνου από τη στιγμή του κατάγματος.

Αποτελέσματα : Δεκαοχτώ ασθενείς (2,4%) απεβίωσαν κατά τη διάρκεια της νοσηλείας, εξήντα οχτώ (9,1%) και εκατό σαράντα τέσσερις (19,4%) απεβίωσαν μέσα στον πρώτο μήνα και χρόνο αντίστοιχα από το κάταγμα. Η λειτουργικότητα των ασθενών μειώθηκε δραματικά μετά το κάταγμα και μόνο οι μισοί επέστρεψαν στην προηγούμενη κατάσταση. Μόνο το 51,5% των ασθενών του τριτοβάθμιου νοσοκομείου είχαν πρόσβαση σε μονάδες αποκατάστασης και κανένας από το έτερο νοσοκομείο. Προγνωστικοί παράγοντες για την ενδονοσοκομειακή θνησιμότητα καθώς και για την αντίστοιχη στις 30 μέρες και τον 1 χρόνο, με βάση μια πολυπαραγοντική ανάλυση, ήταν : η προχωρημένη ηλικία >80, Charlson index >3, η μη χειρουργική αντιμετώπιση, η επανεισαγωγή(ές) στο νοσοκομείο και το υψηλό NHFS. Υπήρξε σημαντική συσχέτιση μεταξύ καθυστερημένης χειρουργικής αντιμετώπισης (>48 ώρες) και αυξημένης νοσηρότητας και θνησιμότητας.

Συμπεράσματα : Η έλλειψη χειρουργικού χρόνου, για την παροχή ασφαλούς φροντίδας, είναι η κύρια αιτία για την καθυστέρηση της χειρουργικής αντιμετώπισης (>48 ώρες). Πάνω από 3 συνοδά νοσήματα, το άρρεν φύλο και η προχωρημένη ηλικία αυξάνουν τον κίνδυνο για ενδονοσοκομειακή νοσηρότητα και θνησιμότητα. Η μη χειρουργική αντιμετώπιση, οι επανεισαγωγές και το υψηλό NHFS συνδυάζονται με αυξημένη θνησιμότητα. Παρά το όφελος της οικογενειακής υποστήριξης, η έλλειψη οργανωμένων προγραμμάτων αποκατάστασης και γηριατρικών μονάδων επηρεάζουν αρνητικά το λειτουργικό αποτέλεσμα των ασθενών.