Θεραπεία σηπτικής ψευδάρθρωσης κατάγματος διάφυσης κνήμης με τεχνική Masquelet

ΕΙΣΑΓΩΓΗ/ΣΚΟΠΟΣ: Η παρουσίαση περιστατικού σηπτικής ψευδάρθρωσης διάφυσης κνήμης με οστικό έλλειμα 8 εκατοστών που αντιμετωπίστηκε με εξωτερική οστεοσύνθεση και ενδομυελική ήλωση, ακολουθώντας τις αρχές της τεχνικής Masquelet ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ: Ασθενής 45 ετών, αντιμετωπίστηκε για σπειροειδές κάταγμα διάφυσης κνήμης, με ανοιχτή ανάταξη και εσωτερική οστεοσύνθεση με πλάκα και κοχλίες. Κατά τον τακτικό επανέλεγχο στους 8 μήνες μετά το χειρουργείο, διαπιστώθηκε σηπτική ψευδάρθρωση του κατάγματος με εικόνα λοίμωξης των μαλακών μορίων, συνοδό συρίγγιο και θετικούς δείκτες φλεγμονής. Ο ασθενής εισήχθη στο νοσοκομείο και λήφθηκαν καλλιέργειες στις οποίες απομονώθηκε πολυευαίσθητος s.aureous. Ακολούθησε ευρύς χειρουργικός καθαρισμός με αφαίρεση των υλικών οστεοσύνθεσης και νεαροποίηση του οστού επί υγειών ορίων. Το κάταγμα σταθεροποιήθηκε με εξωτερική οστεοσύνθεση και μετρήθηκε οστικό ελλειμμα 8,3 εκατοστών το οποίο πληρώθηκε με αντιβιοτικό τσιμέντο. Μετά τη λήψη ενδοφλέβιας και από του στόματος στοχευμένης αντιβιοτικής αγωγής ο ασθενής επανεισήχθη στις 6 εβδομάδες για το 2ο στάδιο της τεχνικής. Κατα το 2ο στάδιο το κάταγμα σταθεροποιήθηκε με γληφανιζούμενη, στατικά κλειδούμενη, ενδομυελική ήλωση και το οστικό έλλειμμα πληρώθηκε με σπογγώδη αυτομοσχεύματα από το σύστοιχο μηριαίο με τεχνική R.I.A. τα οποία συγκρατήθηκαν με την συρραφή της αγγειοβριθούς ψευδομεμβράνης. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Ο ασθενής εξήλθε με οδηγίες για μερική φόρτιση του σκέλους. Ακολούθησε τακτικός επανέλεγχος διάρκειας 14 μηνών. Σημεία ακτινολογικής πόρωσης αναδείχθηκαν στους 3 μήνες. Οι δείκτες φλεγμονής παρέμειναν αρνητικοί και τα μαλακά μόρια δεν επανεμφάνισαν εικόνα φλεγμονής. Ο ασθενής επανήλθε πλήρως στις καθημερινές του δραστηριότητες στους 8 μήνες. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η Masquelet είναι μια τεχνική η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση μεγάλων οστικών ελλειμμάτων που είναι συνέπεια σηπτικών επιπλοκών οστεοσύνθεσης. Η προσωρινή χρήση εξωτερικής οστεοσύνθεσης για τη σταθεροποίηση του κατάγματος και τη τοποθέτηση του αντιβιοτικού τσιμέντου, για την αντιμετώπιση της λοίμωξης και σε δεύτερο χρόνο η τελική αντιμετώπιση με ενδομυελική ήλωση και χρήση αυτομοσχευμάτων φαίνεται να μπορούν να πετύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.