Ενδομυελική ήλωση καταγμάτων περιφερικής κνήμης

ΕΙΣΑΓΩΓΗ/ΣΚΟΠΟΣ: Τα κατάγματα της περιφερικής κνήμης αποτελούν μια πρόκληση, καθότι η επιλογή της μεθόδου οστεοσύνθεσης δεν είναι πάντα ξεκάθαρη. Οι συχνότερες μέθοδοι οστεοσύνθεσης αποτελούν η πλάκα και ο ενδομυελικός ήλος. Οι δύο μέθοδοι παρουσιάζουν διαφορετικές απαιτήσεις από τη χειρουργική ομάδα, διαφορετική μετεγχειρητική αποκατάσταση και επιπλοκές. Σκοπός είναι η παρουσίαση της μεθοδολογίας αντιμετώπισης και τα αποτελέσματα σειράς περιστατικών με κατάγματα περιφερικής κνήμης που αντιμετωπίσθηκαν με ενδομυελική ήλωση. ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ: Παρουσιάζονται 14 περιστατικά με κάταγμα περιφερικής κνήμης τα οποία αντιμετωπίστηκαν με κλειστή γλυφανιζόμενη στατικά κλειδούμενη ενδομυελική ήλωση. Από την εργασία απορρίφθηκαν κατάγματα με συνοδό νευραγγειακή βλάβη, εκτεταμένη βλάβη μαλακών μορίων Gustillo IIIB, εκτεταμένη συντριβή ή οστικό έλλειμμα, σύνθετη ενδαρθρική συμμετοχή και ασθενείς με κρανιοεγγεφαλικές ή άλλες κακώσεις τα οποία ανάγκασαν για αντιμετώπιση τύπου Damage control ή οστεοσύνθεση με τεχνική τύπου Ilizarov. Όλα τα περιστατικά υποβλήθηκαν σε αξονική τομογραφία μέσω της οποίας πραγματοποιήθηκε αξιολόγηση πιθανής ενδαρθρικής συμμετοχής και μέτρηση της απόστασης της περιφερικότερης καταγματικής γραμμής από την αρθρική επιφάνεια. Σε όλες τις οστεοσυνθέσεις χρησιμοποιήθηκε το ίδιο μοντέλο ήλου, για να παραμένει σταθερή η απόσταση του περιφερικότερου κοχλία από το τέλος του ήλου. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Πώρωση του κατάγματος πραγματοποιήθηκε σε όλες τις περιπτώσεις κατά μέσο όρο σε 4,5 μήνες. Σε 5 ασθενείς απαιτήθηκε δυναμοποίηση με αφαίρεση του κεντρικού κοχλία. Σε ένα περιστατικό χρειάστηκε διεγχειρητικά να χρησιμοποιηθεί οστεοσύνθεση με πλάκα και κοχλίες λόγω διάτρησης του κνημιαίου plafond κατά το γλυφανισμό. Δεν παρατηρήθηκε σε κανένα περιστατικό εν τω βάθει λοίμωξη ή πώρωση σε πλημμελή θέση που να προκαλούσε λειτουργικά ενοχλήματα. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η ενδομυελική ήλωση είναι μια ασφαλής τεχνική για την οστεοσύνθεση εξωαρθρικών και απλών ενδαρθρικών καταγμάτων περιφερικής κνήμης, εφόσον μπορεί να σταθεροποιηθεί με τουλάχιστον δύο κοχλίες το περιφερικό τμήμα, κάτι το οποίο μπορεί να προβλεφθεί κατά τον προεγχειρητικό σχεδιασμό από τις μετρήσεις της αξονικής τομογραφίας, εφόσον γνωρίζουμε τα χαρακτηρίστηκα του ήλου που πρόκειται να χρησιμοποιηθεί.