Η ΒΙΟΨΙΑ ΝΕΦΡΟΥ ΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΝΕΦΡΙΚΩΝ ΠΑΘΗΣΕΩΝ–ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΝΟΣ ΚΕΝΤΡΟΥ

Εισαγωγή: Η διερεύνηση των αιτών νεφρικής δυσλειτουργίας ενίοτε απαιτεί μικροσκοπική εξέταση νεφρικού ιστού μετά από βιοψία. Σκοπός της μελέτης: Η μελέτη των βιοψιών νεφρού για διερεύνση μη χειρουργικών παθήσεων στο Παθολογοανατομικό Εργαστήριο 3ο βάθμιου Νοσοκομείου. Υλικό και Μέθοδοι: Συμπεριλήφθεισαν οι βιοψίες 70 μηνών. Μονιμοποιημένες τομές πάχους 2 μικρόμετρων βάφτηκαν με αιματοξυλίνη- εωσίνη και χρώσεις PAS, τρίχρωμη Masson, Silvermethenamineκαι CongoRed. Μέρος αμονιμοποίητου ιστού κατεψύχθη για λήψη τομώνκρυοστάτη και διενέργεια άμεσου ανοσοφθορισμού για την ανίχνευση ιστικής παρουσίας ανοσοσφαιρινώνν (IgG, IgA, IgM), παράγοντων του συμπληρώματος (C1q, C3c) και ελαφρών αλύσων (κ, λ). Σε περίπτωση απουσίας σπειραμάτων στον νωπό ιστό διενεργήθηκε σε τομές παραφίνηςανάλογος ανοσοϊστοχημικός έλεγχος καθώς και (βάσει ενδείξης) χρώσεις για SAA, DNAJB9, CD4, CD20, CD68, CD138. Κατά περίπτωση υλικό εστάλλει για ηλεκτρονική μικροσκόπηση. Αποτελέσματα: Στο ως άνω χρονικό διάστημα παρελήφθησαν 373 βιοψίες από ασθενείς 4-87 ετών (53,3+/-16,1έτη). Σε 16 (4,2%) το υλικό ήταν ανεπαρκές για στήριξη διάγνωσης και σε 16(4,2%) δεν διεπιστώθηκαν ιδιαίτερες αλλοιώσεις. Οι συχνότερες διαγνώσεις ήταν εστιακή και τμηματική σπειραματοσκλήρυνση (62, 16,6%), μεμβρανώδης νεφροπάθεια (48, 12,9%), και ΙgAνεφροπάθεια (45, 12%).Σε 4(1%) περιπτώσεις δεν ήταν δυνατή ή ακριβής διάγνωση και σε 3(0,8%) περιπώσεις η διάγνωση ετέθη με ηλεκτρονικικό μικροσκόπιο (ινιδώδης σπειραματονεφρίτιδα, νόσος λεπτής βασικής μεμβράνης, νόσος Fabry). Σε 3 περιπτώσεις διεπιστώθη διήθηση από λεμφοϋπερπλαστικό νεόπλασμα. Ο ανοσοφθορισμός είναι περισσότερο ειδικός από την ανοσοϊστοχημεία. Συμπεράσματα: Η βιοψία νεφρού είναι απαραίτηση στη διάγνωση σπειραματικών παθήσεων. Η ακριβής διάγνωση απαιτεί ιστοχημεία, ανοσοϊστολογία και ενίοτε ηλεκτρονικό μικροσκόπιο.