ΑΝΟΣΟΪΣΤΟΧΗΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΕ ΕΜΦΡΑΓΜΑ ΤΟΥ ΜΥΟΚΑΡΔΙΟΥ

Εισαγωγή: Η καρδιά είναι το κύριο όργανο του καρδιαγγειακού συστήματος, λειτουργεί ως αντλία και έχει ως ρόλο την αιμάτωση όλου του σώματος. Η λειτουργία της καρδιάς ακολουθεί μια κυκλική διαδικασία κατά την οποία το φλεβικό αίμα εισέρχεται στο δεξιό κόλπο της καρδιάς και προωθείται στη δεξιά κοιλία. Μια βλάβη στον καρδιακό μυ, μπορεί να προκαλέσει τη δυσλειτουργία ή ακόμη και τη μη-λειτουργία του. Σκοπός της μελέτης: Οι πιο συχνές βλάβες είναι τα εμφράγματα, τα οποία ανάλογα με την οξύτητα και τη διάρκεια τους μπορούν να αποβούν μοιραία. Τα μακροσκοπικά ευρήματα εντός 12-24 ωρών είναι αλλοιώσεις που ομοιάζουν με υπεραιμία ή ελαφρά απώλεια χρώματος της περιοχής αυτής. Μικροσκοπικά, η νέκρωση του μυοκαρδίου κατά τις πρώτες 6-10 ώρες μαζί με οίδημα, απώλεια των εγκάρσιων γραμμώσεων, καρυοπύκνωση και καρυόλυση. Η ύπαρξη πολυμορφοπύρηνων λευκοκυττάρων είναι χαρακτηριστική του οξέος εμφράγματος, λόγω του αυξημένου αριθμού αυτών. Υλικό και Μέθοδοι: Στην παρούσα εργασία μελετάται με τη μέθοδο της ανοσοϊστοχημείας το έμφραγμα του μυοκαρδίου. Αποτελέσματα: Τα δείγματα είναι παρασκευάσματα νεκροτομικού υλικού και μελετήθηκαν ανοσοϊστοχημικά με τα αντισώματα: Μυελοπεροξειδάση (MPO), MCP-1, Τροπονίνη Τ (TnT) και CD3. Οι καρδιακές πρωτεΐνες που απελευθερώνονται στην κυκλοφορία του αίματος μπορούν να χαρακτηριστούν αντιγόνα. Συμπεράσματα: Το έμφραγμα του μυοκαρδίου επιβεβαιώνεται μέσω ανοσοϊστοχημείας, καθώς η μέθοδος αυτή διευκολύνει την ανάλυση της χημείας των κυττάρων και των ιστών σε σχέση με τη δομική οργάνωση. Ένας συνδυασμός δεικτών και αντιγόνων είναι απαραίτητος ώστε να υπάρξουν επαρκείς ενδείξεις για τη νέκρωση του υπό μελέτη τμήματος.