ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΚΛΙΝΙΚΟΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΟΛΙΚΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΩΝ ΠΡΟΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΠΟΛΛΑΠΛΟΥΝ ΜΥΕΛΩΜΑ ΠΟΥ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΟΥΝ ΣΤΑΘΕΡΗ ΜΕΡΙΚΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΟΥΝ ΠΛΗΡΗ ΥΦΕΣΗ

EΙΣΑΓΩΓΗ: Η πλήρης ύφεση (ΠΥ) μετά την 1η γραμμή θεραπείας, αποτελεί τεκμηριωμένο προγνωστικό παράγοντα επιβίωσης στους ακατάλληλους προς μεταμόσχευση (ΑΠΜ) ασθενείς με Πολλαπλούν Μυέλωμα (ΠΜ). Ωστόσο ο προγνωστικός ρόλος της επίτευξης σταθερής μερικής ανταπόκρισης (σΜΑ) δηλαδή ΜΑ >24 μήνες στην συνολική επιβίωση (ΣΕ) αλλά και τα χαρακτηριστικά των ασθενών που επιτυγχάνουν σΜΑ, δεν έχουν μελετηθεί επαρκώς. ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ: Σκοπός μας ήταν η μελέτη των κλινικοεργαστηριακών χαρακτηριστικών και της ΣΕ των ΑΠΜ ασθενών με συμπτωματικό ΠΜ οι οποίοι επιτυγχάνουν σΜΑ και η σύγκριση τους με αυτούς που επιτυγχάνουν πλήρη ύφεση(ΠΥ) ανεξαρτήτου διάρκειας, μετά την αρχική θεραπεία. ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ: Μελετήθηκαν 255 ΑΠΜ ασθενείς με συμπτωματικό ΠΜ (Α/Γ: 130/125, διάμεση ηλικία: 68, εύρος: 43-83, IgG: 151, IgA: 64, ελαφρών αλύσεων: 31, μη εκκριτικό: 9)· 62 πληρούσαν τα κριτήρια της σΜΑ και 193 πέτυχαν ΠΥ μετά την θεραπεία εφόδου. Κριτήριο επιλογής για τους ασθενείς σε ΠΥ ήταν επιπλέον, η ΣΕ >24 μήνες. Οι ομάδες συγκρίθηκαν για γνωστούς προγνωστικούς παράγοντες όπως ηλικία, διεθνής και αναθεωρημένος διεθνής προγνωστικός δείκτης (ΙSS, RISS), β2 μικροσφαιρίνη, γαλακτική δεϋδρογενάση (LDH), αιμοσφαιρίνη και ρυθμός σπειραματικής διήθησης (eGFR) με Pearson’s x2 test, Mann-Whitney-U test και One-Way ANOVA. Πιθανοί προγνωστικοί παράγοντες για το είδος της ανταπόκρισης (σΜA ή ΠΥ) μελετήθηκαν με binary logistic regression.Η ΣΕ, απεικονίστηκε με Kaplan-Meier. Οι προγνωστικοί παράγοντες εκτιμήθηκαν με cox regression. Ως στατιστικά σημαντικό ορίσθηκε το p<0.05. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Οι ασθενείς με σΜΑ ήταν σε υψηλότερο ποσοστό >65 ετών, είχαν καλύτερη κατάσταση ικανότητας, υψηλότερο eGFR και σπανιότερα αναιμία, νεφρική ανεπάρκεια, παθολογική LDH, ISS3 και RISS3 (p<0.05). Κανένας ασθενής με σΜΑ δεν είχε t(4;14) (ομάδα με ΠΥ: 10%), ενώ del17p ανευρέθηκε σε 2% έναντι 14% των ασθενών που πέτυχαν ΠΥ (p<0.05), στις άλλες δυσμενείς μοριακές ανωμαλίες όπως t(14;16), 1q+ δεν υπήρχε διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες (p>0.05). Αρχική θεραπεία με νέους παράγοντες έλαβε τo 71% των ασθενών που πέτυχαν σΜΑ, έναντι 28% των ασθενών με ΠΥ (p<0.05). Από το σύνολο των ασθενών το 65% έλαβε θεραπεία 2ης γραμμής (ασθενείς με σΜΑ: 51%, ασθενείς σε ΠΥ: 69%, p<0.05). Η ηλικία >65, το RISS1/2 και η απουσία αναιμίας (Hb<10g/dL) αναδείχθηκαν ανεξάρτητοι προγνωστικοί παράγοντες για το είδος της ανταπόκρισης (σΜΑ ή ΠΥ) (p<0.05). Στην μονοπαραγοντική ανάλυση για την ΣΕ, καθιερωμένοι δείκτες όπως ISS, RISS, LDH επιβεβαίωσαν την προγνωστική τους αξία (p<0.05). Επιπρόσθετα, το είδος ανταπόκρισης (σΜΑ ή ΠΥ) αναδείχθηκε ανεξάρτητος προγνωστικός παράγοντας ΣΕ, διατηρώντας την στατιστική του σημαντικότητα, μετά από προσαρμογή ως προς το είδος θεραπείας (HR: 0.59, p=0.009)· με διάμεσο χρόνο παρακολούθησης 156 μήνες (95% CI: 99-212) οι ασθενείς με σΜΑ είχαν σημαντικά μεγαλύτερη ΣΕ συγκριτικά με τους ασθενείς σε ΠΥ (84 μήνες έναντι 59 μήνες, p=0.008). Στην πολυπαραγοντική ανάλυση o RISS αναδείχθηκε ο ισχυρότερος προγνωστικός δείκτης ΣΕ (p=0.002, HR: 0.32). ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Οι ασθενείς που επιτυγχάνουν σΜΑ αποτελούν μια ξεχωριστή ομάδα ΑΠΜ ασθενών με ΠΜ, μεγαλύτερης ηλικίας με ευνοϊκά χαρακτηριστικά της νόσου. Η επίτευξη σΜΑ αναδείχθηκε ως θετικός προγνωστικός παράγοντας ΣΕ, μειώνοντας τον κίνδυνο θανάτου κατά 41% γεγονός που υποδεικνύει ότι η θεραπευτική στρατηγική στην ομάδα αυτή, δεν θα πρέπει απαραίτητα να στοχεύει στην ΠΥ, με κόστος την τοξικότητα και σε βάρος της ποιότητας ζωής.