ΠΑΡΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΑΚΤΙΝΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ Ή ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΣΕ ΝΕΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ (<50 ΕΤΩΝ) ΜΕ ΛΕΜΦΩΜΑ HODGKIN (HL) ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΣΤΑΔΙΩΝ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΥ PET/CT-ΜΕΤΑ ΑΠΟ 2 ΚΥΚΛΟΥΣ ABVD

EΙΣΑΓΩΓΗ: Παραδοσιακά η θεραπεία εκλογής για το HL περιορισμένων σταδίων (Ι/ΙΙ) είναι ο συνδυασμός χημειοθεραπείας με το συνδυασμό ABVD και ακτινοθεραπείας. Η μακρoχρόνιες επιπλοκές της ακτινοθεραπείας παραμένουν σημαντικές και αποτελούν σημαντικό κίνητρο για την προσπάθεια απάλειψής της από τη θεραπευτική στρατηγική σε ένα πληθυσμό ασθενών που καθ’ υπεροχήν είναι νέοι και ως εκ τούτου ευάλωτοι σε όψιμες νεοπλασματικές και καρδιαγγειακές επιπλοκές. Προσφάτως, το 2017, η μελέτη Η10 του EORTC κατέδειξε ότι -ιδιαίτερα στους ασθενείς με δυσμενούς πρόγνωσης περιορισμένα στάδια- η ακτινοθεραπεία μπορεί να παραληφθεί εφόσον το ενδιάμεσο PET (iPET) είναι σαφώς αρνητικό [Deauville 5-point scale score (D5PSS) 1-2] με στατιστικώς σημαντική αλλά αριθμητικώς μικρή απόλυτη απώλεια στον έλεγχο της νόσου της τάξεως του 2-3%. Αντιθέτως στους ασθενείς που παραμένουν θετικοί η ακτινοβολία διατηρείται και χημειοθεραπεία εντατικοποιείται με εξαιρετικά αποτελέσματα. ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ: Σκοπός της μελέτης μας ήταν η αρχική αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της στρατηγικής αυτής καθώς οι περισσότερες υποτροπές εμφανίζονται κατά την πρώτη διετία και ως εκ τούτου μπορεί να υπάρξει μια πρώτη εκτίμηση της ασφάλειας της παράλειψης της ακτινοθεραπείας ως προς τον έλεγχο της νόσου. ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ: Από τις αρχές του 2018 εφαρμόσαμε την τακτική αυτή σε ασθενείς περιορισμένων σταδίων καλής η δυσμενούς πρόγνωσης με προσβολή μεσοθωρακίου. Αντιθέτως η ακτινοβόληση διατηρήθηκε για τους ασθενείς που δεν είχαν προσβολή μεσοθωρακίου, για όσους στο ενδιάμεσο PET είχαν D5PSS-3 και για ασθενείς >50 ετών, που ενδεχομένως είναι λιγότερο ευάλωτοι στις πολύ απομακρυσμένες επιπλοκές. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Μελετήθηκαν αναδρομικά 52 ασθενείς με διάμεση παρακολούθηση 18 μηνών (6-31). Ομάδα <50 ετών με προσβολή μεσοθωρακίου: Περιελάμβανε 41 ασθενείς -31 δυσμενούς και 10 καλής πρόγνωσης κατά EORTC. D5PSS-1/2 επετεύχθη σε 24 ασθενείς (59%) εκ των οποίων μόνο 3 αντινοβολήθηκαν. H 2-ετής επιβίωση ελεύθερη εξέλιξης της νόσου (ΕΕΕΝ) ήταν 96% με ένα μόνο σύμβαμα που αφορούσε πρωτοπαθώς εξελισσόμενη νόσο και δεν μπορούσε να αποσοβηθεί με ακτινοβόληση. D5PSS-3 επετεύχθη σε 11 ασθενείς (27%) εκ των οποίων 7 αντινοβολήθηκαν και δεν παρατηρήθηκαν υποτροπές. Το iPET παρέμεινε θετικό με D5PSS-4/5 σε 6 ασθενείς (15%) εκ των οποίων 5 έλαβαν BEACOPP-esc. Η 1-ετής ΕΕΕΝ ήταν 50%. Ομάδα <50 ετών χωρίς προσβολή μεσοθωρακίου:Περιελάμβανε 11 ασθενείς -10 καλής και 1 δυσμενούς πρόγνωσης κατά EORTC. D5PSS-1/2/3 επετεύχθη σε 9 ασθενείς (82%) εκ των οποίων 8 αντινοβολήθηκαν χωρίς υποτροπές. Το iPET παρέμεινε θετικό με D5PSS-4 σε 2 ασθενείς, οι οποίοι έλαβαν BEACOPP-esc και ακτινοθεραπεία και πάλι χωρίς υποτροπές. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Τα προκαταρκτικά μας αποτελέσματα υποδηλώνουν ότι η πιθανότητα υποτροπής όταν παραλείπεται η ακτινοθεραπεία βάσει ενός αυστηρώς αρνητικού iPET παραμένει μικρή και απολύτως αποδεκτή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα η μόνη περίπτωση αστοχίας δε θα μπορούσε να αποσοβηθεί με τη χορήγηση ακτινοθεραπείας. Παραμένει το ερώτημα εάν η ακτινοθεραπεία είναι απαραίτητη για τους ασθενείς με D5PSS-3. Για τη μικρή ομάδα των ασθενών με σαφώς θετικό iPET δε μπορούν να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα όσον αφορά την εντατικοποίηση της θεραπείας με το συνδυασμό BEACOPP-escalated. Τα αποτελέσματα αυτά ενθαρρύνουν τη συνέχιση της εφαρμογής της στρατηγικής αυτής βάσει της μελέτης Η10 με σκοπό τον περιορισμό των μακροχρόνιων επιπλοκών της ακτινοθεραπείας, η αξιολόγηση της οποίας απαιτεί μεγαλύτερη σειρά ασθενών και περαιτέρω παρακολούθηση.