ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΟΥ ΓΟΝΙΔΙΑΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΤΗΣ ΑΥΤΟΦΑΓΙΑΣ ΣΤΑ ΜΥΕΛΟΔΥΣΠΛΑΣΤΙΚΑ ΣΥΝΔΡΟΜΑ

EΙΣΑΓΩΓΗ: Η αυτοφαγία αποτελεί τον κύριο καταβολικό μηχανισμό για την αποδόμηση και ανακύκλωση των κυτταρικών συστατικών με στόχο την ενεργειακή συντήρηση των κυττάρων. Τις τελευταίες δεκαετίες πιστεύεται ότι η απορρύθμιση της αυτοφαγίας εμπλέκεται σε διάφορες νόσους, όπως στα μυελοδυσπλαστικά σύνδρομα (ΜΔΣ). Τα ΜΔΣ είναι μια νεοπλασία που χαρακτηρίζεται από διαταραχές της ωρίμανσης και διαφοροποίησης των αιμοποιητικών κυττάρων και αποτελεί μία από τις πιο συχνές αιματολογικές κακοήθειες σε άτομα άνω των 60 ετών.

ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ: Η παρούσα μελέτη στοχεύει στην ανάλυση της έκφρασης αυτοφαγικών γονιδίων με σκοπό την αποσαφήνιση του ρόλου της αυτοφαγίας στα ΜΔΣ.

ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ: Αρχικά αναλύθηκαν 84 αυτοφαγικά γονίδια με τη χρήση μικροσυστοιχιών (RT2 Profiler PCR Array, Human Autophagy array, Qiagen) σε ασθενείς με χαμηλής, υψηλής κακοήθειας ΜΔΣ και υγιείς. Η μελέτη αυτή έδειξε ότι τα κύρια γονίδια των οποίων η έκφραση επηρεάζεται περιλαμβάνουν κυρίως την οικογένεια ATG καθώς και τα γονίδια DRAM και TGΜ2. Στη συνέχεια μελετήθηκε στοχευμένα σε 22 ασθενείς με ΜΔΣ και 20 υγιείς με PCR πραγματικού χρόνου (qRT-PCR) η έκφραση των γονιδίων UVRAG, AMBRA1, ATG5, ATG12, ATG16, DRAM1, DRAM2, PI3KC3, LC3B, TGΜ2 και των 2 κυριότερων ισομορφών του, TGM2L (γονίδιο προ-επιβίωσης) και TGM2S (αποπτωτικό γονίδιο), τα οποία συμμετέχουν σε διάφορα στάδια της αυτοφαγίας.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Τα αποτελέσματα της qRT–PCR έδειξαν ότι τα επίπεδα έκφρασης στην πλειονότητα των αυτοφαγικών γονιδίων μειώνονται σημαντικά στην ομάδα ασθενών ανεξαρτήτως βαθμού κακοήθειας συγκριτικά με την ομάδα ελέγχου, με αποτέλεσμα τα γονίδια DRAM1, ATG5, ATG16, PI3KC3 και UVRAG να παρουσιάζουν 7- 10 φορές μειωμένη έκφραση (p<0.05). Τα δεδομένα αυτά υποστηρίζουν τη συσχέτιση των ATG5, ATG16, PI3KC3 και UVRAG γονιδίων καθώς είναι γνωστό ότι το PI3KC3 δημιουργεί σύμπλεγμα πρωτεϊνών με τα UVRAG και AMBRA1, προσελκύοντας το ATG σύμπλοκο. Ταυτόχρονα αναδεικνύουν την αλληλεπίδραση αυτών των γονιδίων με το DRAM1, του οποίου ο ρόλος δεν έχει αποσαφηνιστεί πλήρως. Επιπρόσθετα, τα αποτελέσματα μας υποδεικνύουν τη συσχέτιση του DRAM2 με τον αυτοφαγικό δείκτη LC3B, του TGM2S με τα γονίδια ATG12 και AMBRA1 και των γονιδίων TGM2 και TGM2L καθώς ακολουθούν παρόμοιο μοτίβο έκφρασης.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Συμπερασματικά, η μελέτη της έκφρασης των mRNA μεταγράφων των αυτοφαγικών γονιδίων έδειξε ότι ο μηχανισμός της αυτοφαγίας απορρυθμίζεται στους ασθενείς με ΜΔΣ συμβάλλοντας πιθανά στην παθογένεια της νόσου. Επιπλέον, αναδεικνύεται ο ρόλος του γονιδίου DRAM1 στα αρχικά στάδια της αυτοφαγίας, η συσχέτιση του DRAM2 με τον αυτοφαγικό δείκτη LC3B και η συμμετοχή του γονιδίου TGM2 και των ισομορφών του σε πολλαπλά στάδια του μηχανισμού. Τα παραπάνω ευρήματα παρέχουν τη δυνατότητα δημιουργίας γονιδιακού δικτύου για την κατανόηση του ρόλου της αυτοφαγίας στα ΜΔΣ.