ΥΠΟΚΛΙΝΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΤΗΣ ΠΗΞΗΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΛΕΜΦΩΜΑ HODGKIN (HL) ΚΑΤΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ: ΕΝΑ ΣΥΧΝΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΘΡΟΜΒΟΦΛΕΓΜΟΝΗΣ

EΙΣΑΓΩΓΗ: Χαρακτηριστικό γνώρισμα του HL είναι η ύπαρξη κλινικοεργαστηριακού φλεγμονώδους συνδρόμου, του οποίου η έκταση συμβαδίζει με τα προχωρημένα στάδια και την παρουσία Β-συμπτωμάτων. Στο πλαίσιο αυτό είναι τυπική η αύξηση του ινωδογόνου, ενώ στη βιβλιογραφία δε γίνεται μνεία των άλλων συνήθων παραμέτρων του αιμορραγικού ελέγχου [χρόνος προθρομβίνης (PT), INR και χρόνος ενεργοποιημένης μερικής θρομβοπλαστίνης (aPTT). ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ: Σκοπός της μελέτης ήταν 1) η ανάλυση των παραμέτρων του αιμορραγικού ελέγχου σε ασθενείς με νεοδιαγνωσθέν HL σε σύγκριση με υγιείς μάρτυρες, 2) η συσχέτισή τους με τα κλινικοεργαστηριακά χαρακτηριστικά και 3) η διερεύνηση του υποκείμενου παθοφυσιολογικού μηχανισμού. ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ: Οι παράμετροι του συνήθους αιμορραγικού ελέγχου (PT/INR, aPTT, ινωδογόνο και D-Dimers) καταγράφηκαν σε 80 ασθενείς με νεοδιαγνωσθέν HL, συγκρίθηκαν με αυτές 225 υγιών μαρτύρων και μελετήθηκαν σε σχέση με τα δημογραφικά και κλινικά στοιχεία και εργαστηριακά ευρήματα σχετιζόμενα με τη φλεγμονώδη δραστηριότητα (αιμοσφαιρίνη, αριθμός λευκών και αιμοπεταλίων, ΤΚΕ/CRP, λευκωματίνη, α2/γ-σφαιρίνες, φερριτίνη/απτοσφαιρίνες). Οι FII, FV, FVII και FX μετρήθηκαν στο πλάσμα και ο TFPI στον ορό με ELISA σε 35/80 ασθενείς. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Οι ασθενείς με HL είχαν αυξημένες μέσες τιμές όλων των παραμέτρων σε σχέση με τους μάρτυρες: INR 1.14 έναντι 0.99 (p<0.001), aPTT 39.04 έναντι 34.07 (p=0.002) και ινωδογόνο 579 έναντι 307 (p<0.001). Το INR ήταν αυξημένο (>1.2) στο 28.7% των ασθενών, το aPTT (>40 sec) στο 32.9%, το ινωδογόνο (>400 mg/dL) στο 83.3% και τα D-Dimers (>0.5 μg/ml) στο 54.4%. Τα INR/PT, aPTT και ινωδογόνο ανευρέθηκαν υψηλότερα σε ασθενείς προχωρημένων σταδίων (ΙΙΒ/ΙΙΙ/V) και με Β-συμπτώματα. Τα INR και aPTT παρουσίασαν ισχυρή θετική συσχέτιση με όλους του δείκτες φλεγμονής (Spearman’s rho 0.25-0.53 and 0.26-0.38), πλην του αριθμού λευκοκυττάρων (και τις γ-σφαιρίνες και φερριτίνη για το aPTT). Διαπιστώθηκε σημαντική αύξηση των τιμών των FII, FV και FX στην πλειοψηφία των ασθενών (54.3%-88.6%), ενώ ο FVII ευρίσκετο εντός φυσιολογικών ορίων και ήταν ελαττωμένος σε 1/35 ασθενείς. Ο TFPI παρουσίασε σημαντική αύξηση των τιμών του στην πλειοψηφία των περιπτώσεων (65.7%). Παρατηρήθηκε στατιστικώς σημαντική αρνητική συσχέτιση του INR-FVII (p<0.001). Οι FII, FV, FX συσχετίζονται θετικά μεταξύ τους και με το ινωδογόνο (p= 0.001-0.030) και με τις εργαστηριακές παραμέτρους της φλεγμονής. Δεν παρατηρήθηκε συσχέτιση των παραγόντων πήξης με το κλινικό στάδιο, τα Β-συμπτώματα ή τον IPS, πλην των FX-IPS (p=0.039). ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Μεταξύ των ασθενών με HL 29-33% παρουσιάζουν παράταση του PT/INR και του aPTT κατά τη διάγνωση, που συσχετίζονται θετικά με τους δείκτες φλεγμονώδους δραστηριότητας, τα προχωρημένα στάδια και τα Β-συμπτώματα. Η κλινική σημασία των παρατηρήσεων αυτών έγκειται στο ότι αποτρέπουν την περαιτέρω άσκοπη διερεύνηση. Η αρνητική συσχέτιση του PT/INR-FVII, σε συνδυασμό με τα αυξημένα επίπεδα TFPI, υποδεικνύουν πιθανό ρόλο του TFPI μέσω υπέρμετρης αναστολής του συμπλόκου TF/FVII. Οι αυξημένοι FII,FV και FX συσχετίζονταν με τους δείκτες φλεγμονώδους δραστηριότητας. Συνολικά τα δεδομένα οδηγούν στη διατύπωση της υπόθεσης, ότι στο HL η αιμόσταση είναι ενεργοποιημένη και συνδέεται με το φλεγμονώδες σύνδρομο στα πλαίσια του φαινομένου της θρομβοφλεγμονής. Ομοίως, οι αυξημένοι FII, FV και FX ερμηνεύονται στα πλαίσια της θρομβοφλεγμονής, παρ΄ότι φαινομενικά αντίθετα ως προς την παράταση των PΤ/aPTT, υποδεικνύοντας την παρουσία κάποιου πιθανού αντιρροπιστικού μηχανισμού.