Η ΧΟΡΗΓΗΣΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΣΕ ΒΙΟΧΗΜΙΚΗ ΥΠΟΤΡΟΠΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ DEL17P ΣΧΕΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΟΛΙΚΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΥΠΟΤΡΟΠΗ ΠΟΛΛΑΠΛΟΥ ΜΥΕΛΩΜΑΤΟΣ;ΑΝΑΔΡΟΜΟΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΕ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΕ 140 ΑΘΣΕΝΕΙΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η επιβίωση ασθενών μετα την πρώτη υποτροπή έχει βελτιωθεί με την έλευση των νέων θεραπευτικών αντιμυελωματικών παραγόντων. ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ: Σκοπός μας ήταν σε δεδομένα πραγματικού κόσμου να δούμε τους παραγοντες στην πρώτη υποτροπή που σχετίζονται με την ολική μετά την υποτροπήεπιβίωση.Σκοπός μας ήταν σε δεδομένα πραγματικού κόσμου να δούμε τους παραγοντες στην πρώτη υποτροπή που σχετίζονται με την ολική μετά την υποτροπή επιβίωση. ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ: Μελετήσαμε 140 ασθενείς με πρώτη υποτροπή πολλαπλού μυελώματος 76 άντρες και 64 γυναίκες. 60 ήταν transplant eligible (TE) και 80 ήταν non- transplant eligible (NTE) ανάλογα την πρόθεση θεραπείας (ITT) στην διάγνωση. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Από τους 60 TE ασθενείς 27 υποτροπίασαν μετά από αυτόλογη μεταμόσχευση (ΑΜΜΟ) και 33 υποτροπίασαν χωρίς να φτάσουν σε ΑΜΜΟ. Η ολική επιβίωση (ΟS) μετά την πρώτη υποτροπή δεν διέφερε ανάμεσα σε αυτούς που ήταν ΤΕ και έλαβαν ΑΜΜΟ και αυτούς που ήταν ΤΕ και δεν έλαβαν ΑΜΜΟ στην πρώτη γραμμή θεραπείας [Median OS ΑΜΜΟ Ναι : 45,5 μήνες (31,2-59,3) και AΜΜΟ Οχι: 50,3 (29-71,5), Long Rank p=0,692]. Από τους 140 ασθενείς 4 δεν έλαβαν θεραπεία για πρώτη υποτροπή ενώ 38 ασθενείς έλαβαν θεραπεία πρώτης υποτροπής ΠΜ σε βιοχημική υποτροπή και 98 σε κλινική υποτροπή. Η διάμεση OS μετά την πρώτη υποτροπή ήταν στατιστικά σημαντικά υψηλότερη για τους ασθενείς που θεραπεύτηκαν σε βιοχημική υποτροπή [διάμεση OS βιοχημική υποτροπή: 55 months (45-65,8) vs κλινική υποτροπή : 26 months (23-26,6), Long Rank p=0,013]. Στη συνέχεια περιλάβαμε στην ανάλυση μας μόνο τους ασθενείς που πέτυχαν τουλάχιστον μερική ανταπόκριση στην πρώτη γραμμή θεραπείας και υποτροπίασαν σε λιγότερους από 12 μήνες (n=48 ασθενείς) από την έναρξη της πρώτης γραμμής ή υποτροπίασαν σε περισσότερους από 12 μήνες από την έναρξη της πρώτης γραμμής θεραπείας (n=69 ασθενείς) Η διάμεση μετά την πρώτη υποτροπή επιβίωση ήταν στατιστικά ίδια ανάμεσα στις δύο ομάδες [διάμεση OS μετά πρώτη υποτροπή < 12 μήνες: 41 months (29,6-52,6) και για την ομάδα που υποτροπίασε > 12 months: 38,3 months (28-48,3), Long Rank p=0,724]. Στη συνέχεια συγκρίναμε την επιβίωση μετά την πρώτη υποτροπή με πολυπαραγοντική Cox regression Hazard risk analysis περιλαμβάνοντας ως παραμέτρους την παρουσία Del 17p στην πρώτη υποτροπή, την εμφάνιση νεφρικής ανεπάρκειας και την υποτροπή με εξωμυελική νόσου. 77 ασθενείς υποτροπίασαν με εμφάνιση νέας η επιδείνωση προυπάρχουσας νεφρικής βλάβης ενώ 55 είχαν φυσιολογική νεφρική λειτουργία, εξωμυελική νόσος είχαν 33 ασθενείς και 100 όχι ενώ κυτταρογεννετικός έλεγχος ανέδειξε 8 ασθενείς με Del 17 p στην υποτροπή και 37 είχαν σταθερού ρίσκου κυτταρογεννετικά [non Del 17p non t(4;14)]. Η μόνη παράμετρος που σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο θανάτου ήταν η παρουσία del 17p (HR για θάνατο : 6,415 (1,832-22,467) και Long Rank p=0,04) ενώ η νεφρική ανεπάρκεια (Long Rank p=0,138) και η παρουσία εξωμυελικής νόσου (Long Rank p=0,068) δεν έχουν σε πολυπαραγοντική ανάλυση στατιστική σημαντικότητα. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Συμπερασματικά, ασθενείς με πρώτη υποτροπή ΠΜ έχουν καλύτερη διάμεση μετά την υποτροπή επιβίωση αν λάβουν θεραπεία σε βιοχημική υποτροπή και αν δεν φέρουν την κυτταρογεννετική ανωμαλία υψηλού ρίσκου Del 17p.