Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΑΡΦΙΛΖΟΜΙΜΠΗΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΥΠΟΤΡΟΠΙΑΖΟΝ/ΑΝΘΕΚΤΙΚΟ ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΜΥΕΛΩΜΑ: ΠΡΟΦΙΛ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ ΣΥΣΧΕΤΙΣΕΙΣ

EΙΣΑΓΩΓΗ: Η διάρκεια ανταπόκρισης στη θεραπεία σε ασθενείς με υποτροπιάζον/ανθεκτικό πολλαπλό μυέλωμα (RRMΜ) έχει σημαντικά βελτιωθεί με την χρήση των νεότερων παραγόντων, όπως οι αναστολείς πρωτεασώματος, τα ανοσοτροποποιητικά φάρμακα δεύτερης γενιάς και τα μονοκλωνικά αντισώματα. Η χορήγηση συνδυασμών με καρφιλζομίμπη αποτελεί μια από τις εγκεκριμένες θεραπευτικές επιλογές πέραν της πρώτης γραμμής θεραπείας. ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ: Ο στόχος της εργασίας μας είναι η καταγραφή της ασφάλειας και της αποτελεσματικότητας της καρφιλζομίμπης στην καθημερινή κλινική πρακτική. ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ: Σε μια ομάδα 31 ασθενών μας με RRMM χορηγήθηκε καρφιλζομίμπη, σε 23 σε συνδυασμό με λεναλιδομίδη και δεξαμεθαζόνη (KRd) και σε 8 με δεξαμεθαζόνη (Kd) κατά το χρονικό διάστημα από το 2017 ως σήμερα. Πρόκειται για 13 άντρες και 18 γυναίκες με διάμεση ηλικία 68 (41-80) ετών με διάγνωση ΜΜ IgG/IgA/ελαφρών αλυσίδων: 20/8/3 ασθενείς αντίστοιχα. Η καρφιλζομίμπη χορηγήθηκε ως 2η γραμμή θεραπείας σε 11 ασθενείς, ως 3η σε 7, 4η σε 8, 5η σε 3 και 6η σε 2 ασθενείς με διάμεσο διάστημα από τη διάγνωση 30 (3-100) μήνες. Οι ασθενείς έλαβαν ένα διάμεσο αριθμό 7 (1-45) κύκλων θεραπείας. Όλοι οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε υπερηχογραφικό έλεγχο καρδιάς με υπολογισμό κλάσματος εξώθησης, με μέση τιμή 65% (55-80%). ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Κατά την έναρξη της θεραπείας η διάμεσες τιμές αιμοσφαιρίνης ήταν 11,4 (8,5-15,1) g/dl και του μέσου όγκου ερυθρών (MCV) 94,5(81-102,4) fl. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας παρατηρήθηκε σταδιακή αύξηση του MCV φτάνοντας σε μια διάμεση τιμή 105,2 (83,5-119), εμφανίζοντας δηλαδή μια μέση αύξηση της τάξης του 10,1 η οποία παρατηρήθηκε εντός 3-4 μηνών. Η αύξηση του MCV δεν συνοδεύτηκε από σημαντική μεταβολή στη διάμεση τιμή της αιμοσφαιρίνης 10,7 (8,5-14). Οι αιμολυτικοί δείκτες ΔΕΚ, LDH και χολερυθρίνη παρέμειναν σε φυσιολογικά επίπεδα, όπως και οι τιμές της κρεατινίνης. Οι τιμές των αιμοπεταλίων προ και κατά τη θεραπεία παρέμειναν σταθερές και δεν υπήρξαν επεισόδια σχιστοκυττάρωσης ή μικροαγγειοπάθειας. Σε δύο ασθενείς, έναν άντρα και μία γυναίκα υπήρξε απορρύθμιση και νέα εμφάνιση υπέρτασης αντίστοιχα. Σε όλους τους ασθενείς που έλαβαν θεραπεία πέραν του εξαμήνου έγινε επαναληπτικός υπερηχογραφικός έλεγχος και σε 3 παρατηρήθηκε πτώση του κλάσματος εξώθησης πάνω από 10%. Αξιολόγηση νόσου έγινε σε 30 ασθενείς. Από αυτούς οι 22 (73.3%) επέτυχαν τουλάχιστον μερική ανταπόκριση (PR), και οι 7 (23%) πολύ καλή μερική ανταπόκριση (VGPR). Η διάμεση επιβίωση χωρίς πρόοδο νόσου (PFS) ήταν 30 (2-43) μήνες (SD:11.3, 95%CI). To διάμεσο PFS και το %PFS στα 4 έτη ήταν σημαντικά μεγαλύτερο σε ασθενείς που είχαν λάβει 1-3 γραμμές θεραπείας έναντι των υπολοίπων, not reached vs 9 μήνες και 93% vs 16% αντίστοιχα, p=0.002. Σε ασθενείς που ήταν ανθεκτικοί σε προηγούμενη χορήγηση λεναλιδομίδης και έλαβαν Kd σε σύγκριση με ασθενείς που έλαβαν KRd, το διάμεσο PFS ήταν 13 μήνες έναντι not reached και το %PFS στο ένα έτος ήταν 34% έναντι 56% αντίστοιχα, p=ns. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Συμπερασματικά, η χορήγηση καρφιλζομίμπης σε ασθενείς με RRMM είχε ικανοποιητικό προφίλ ασφάλειας. Η αύξηση του MCV που παρατηρήθηκε σχετίζεται με οξειδωτικό στρες σύμφωνα και με βιβλιογραφική αναφορά σε μικρότερη σειρά ασθενών και δεν συνοδεύτηκε από ενδείξεις μικροαγγειοπαθητικής αναιμίας ή αιμόλυσης. Η ποιότητα και η διάρκεια της ανταπόκρισης ευνοούνται από την πρωιμότερη χρήση του στην 1η ή 2η υποτροπή.