ΓΕΝΕΤΙΚΟΙ ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΣΜΟΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΛΕΥΚΟΚΥΤΤΑΡΙΚΩΝ ΑΝΤΙΓΟΝΩΝ (HLA) ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΣΑΝ ΔΙΑΔΟΧΙΚΑ HODGKIN ΚΑΙ ΔΙΑΧΥΤΟ ΑΠΟ ΜΕΓΑΛΑ Β-ΚΥΤΤΑΡΑ ΜΗ-HODGKIN ΛΕΜΦΩΜΑ (DLBCL): ΕΝΔΕΧΕΤΑΙ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟ ΡΟΛΟ;

EΙΣΑΓΩΓΗ: Αρκετές μελέτες έχουν εξετάσει τη συσχέτιση των πολυμορφισμών των HLA με τον κίνδυνο εκδήλωσης λεμφοϋπερπλαστικών νοσημάτων, λόγω του .κεντρικού ρόλου τους στην ανοσιακή απάντηση. Ειδικά για το διάχυτο λέμφωμα από μεγάλα Β κύτταρα (DLBCL) υπάρχουν ενδείξεις ότι η ομοζυγωτία των γονιδιακών θέσεων καθώς και η έκφραση συγκεκριμένων αλληλίων HLA μπορεί να συσχετίζονται με τον κίνδυνο εκδήλωσης του νοσήματος αλλά και με την κλινική έκβαση. Σε ό,τι αφορά στους ασθενείς με Hodgkin λέμφωμα (HL) η ύπαρξη EBV θετικότητας φαίνεται να σχετίζεται με την έκφραση διαφορετικών αλληλίων HLA από αυτά που εντοπίζονται στους ασθενείς που είναι EBV αρνητικοί. ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ: Στη βιβλιογραφία δεν υπάρχει καμιά αναφορά σχετικά με τους HLA πολυμορφισμούς και τη σπάνια περίπτωση ασθενών που έχουν εμφανίσει διαδοχικά HL και DLBCL και στόχος μας ήταν να διερευνήσουμε το ενδεχόμενο να εμπλέκονται τα HLA στην παθογένεια αυτής της σπάνιας εκδήλωσης. ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ: Από τη βάση δεδομένων του κέντρου μας εντοπίσαμε τέσσερις ασθενείς (Α:3, Γ:1) που έπασχαν από HL και στην «υποτροπή» εμφάνισαν DLBCL. Στους τρεις ασθενείς έγινε τυποποίηση των HLA A, B, C , DRB1, DQB1, DQA1 με τις μεθόδους μοριακής τυποποίησης Sequence - specific oligonucleotide HLA typing (SSO) ,Sequence – specific primer HLA typing (SSP), Sequencing Based Typing System (SBT) και Next Generation Sequencing Based HLA Typing (NGS HLA typing). Η SBT αποτελεί μέθοδο γονιδιακής τυποποίησης υψηλής διαχωριστικής ικανότητας, με την οποία αναγνωρίζεται η πλήρης αλληλουχία των βάσεων των HLA. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Η διάγνωση των δυο νοσημάτων έγινε με διαφορά 18, 9 και 3 ετών αντίστοιχα. Και οι τρεις ασθενείς είχαν λάβει κατά τη διάγνωση του HL, ABVD με αποτέλεσμα πλήρη ύφεση (ΠΥ) και κατά τη διάγνωση του DLBCL έλαβαν RCHOP επιτυγχάνοντας ΠΥ. Οι δυο άντρες παρουσίασαν υποτροπή του DLBCL σε 24 και 49 μήνες αντίστοιχα και έλαβαν σχήματα διάσωσης με αποτέλεσμα ΠΥ, την οποία και διατηρούν. Σε ό,τι αφορά στα HLA τάξης Ι διαπιστώθηκε η παρουσία του HLA C *02 αλληλίου και στους δυο άντρες ασθενείς ( ασθενείς 1 και 2) ενώ η ασθενής 3 και ο ασθενής 1 έφεραν στη θέση HLA B το αλλήλιο *51. Σε ότι αφορά στα HLA τάξης ΙΙ ο ασθενής 2 και η ασθενής 3 μοιράζονταν τρία κοινά αλλήλια: DRB1 *11, DQB1 * 03(DQ7) και DQA1 *05. Σε ότι αφορά στο DQB1 ο ασθενής 2 είχε κοινό το έτερο αλλήλιο * 05 με τον ασθενή 01. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Αν και το δείγμα των ασθενών είναι εξαιρετικά μικρό λόγω της σπανιότητας των διαδοχικών λεμφωμάτων παρόλα αυτά η ύπαρξη κοινών αλληλίων στους τρεις ασθενείς υποδηλώνει ότι υπάρχει ερευνητικό ενδιαφέρον στην περαιτέρω μελέτη των HLA πολυμορφισμών στους ασθενείς με διάγνωση διαδοχικών λεμφωμάτων καθώς η ύπαρξη συγκεκριμένων αλληλίων ενδέχεται να καθιστά τους συγκεκριμένους ασθενείς πιο ευάλωτους στην ανάπτυξη λεμφοϋπερπλαστικών νοσημάτων.