ΠΛΗΡΗΣ ΠΑΘΟΛΟΓΟΑΝΑΤΟΜΙΚΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΣΑΡΚΩΜΑΤΑ ΜΑΛΑΚΩΝ ΜΟΡΙΩΝ ΠΟΥ ΕΛΑΒΑΝ ΝΕΟΕΠΙΚΟΥΡΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ Η ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ: ΜΙΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Τα σαρκώματα μαλακών μορίων(STS) αποτελούν περίπου το 1% των συμπαγών κακοηθειών των ενηλίκων. Κύρια θεραπεία είναι η χειρουργική εξαίρεση, με την περιεγχειρητική θεραπεία να αποτελεί μία εξατομικευμένη απόφαση. Οι κλινικές μελέτες που αξιολογούν νεοεπικουρικές θεραπείες στα STS χρησιμοποιούν ως καταληκτικό σημείο κλινικές ή απεικονιστικές παραμέτρους, ενώ η πλήρης παθολογοανατομική ανταπόκριση (pCR) δεν χρησιμοποιείται.

ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΙ

Σκοπός της εργασίας μας ήταν η αξιολόγηση της pCR σε ασθενείς που έλαβαν νεοεπικουρική θεραπεία για STS. Έγινε συστηματική ανασκόπηση της βιβλιογραφίας και επιλέχθηκαν προοπτικές ή αναδρομικές μελέτες φάσης Ι έως ΙΙΙ νεοεπικουρικής θεραπείας σε STS, στις οποίες χρησιμοποιήθηκαν χημειοθεραπεία, ακτινοθεραπεία, αναστολείς τυροσινικής κινάσης(TKIs) ή συνδυασμοί αυτών. Συμπεριλήφθηκαν 23 μελέτες, από τις οποίες ανακτήθηκαν δεδομένα σχετικά με τα ποσοστά pCR με κάθε νεοεπικουρική αγωγή, καθώς και η συσχέτιση της pCR με κλινικά δεδομένα επιβίωσης.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Από τις 23 μελέτες που συμπεριλήφθηκαν, επτά δεν αξιολόγησαν την pCR. Στις υπόλοιπες μελέτες η pCR ορίστηκε ως ≥90% ή ≥95% ιστολογική νέκρωση στο μετεγχειρητικό παρασκεύασμα. Το ποσοστό των ασθενών που πέτυχαν pCR κυμάνθηκε από 8% έως 58%. Μεταξύ των μελετών που επιχείρησαν να συσχετίσουν την pCR με κλινικά δεδομένα, βρέθηκε θετική συσχέτιση μεταξύ pCR και τόσο 5ετούς ειδικής της νόσου επιβίωσης(DSS) όσο και 5τούς συνολικής επιβίωσης(OS).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Τα ευρήματά μας αναδεικνύουν πιθανή θετική συσχέτιση μεταξύ pCR και κλινικής πορείας των ασθενών με STS. Συνεπώς, θεωρούμε πως η pCR θα μπορούσε να εξετασθεί ως πιθανό καταληκτικό σημείο σε σχετικές κλινικές μελέτες και ως δείκτης για την καθοδήγηση μετεγχειρητικών θεραπευτικών αποφάσεων.