ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΑΚΤΙΝΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΟΣΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΣΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΟΝΑ

Εισαγωγή Ο καρκίνος του πνεύμονα αποτελεί μείζονα πρόκληση, καθώς είναι η πιο κοινή αιτία θανάτου από καρκίνο και η αιτία της σημαντικής νοσηρότητας με σαφή ανάγκη βελτίωσης των αποτελεσμάτων. Ενώ παραδοσιακά η ακτινοθεραπεία έχει συνδυαστεί με τη χημειοθεραπεία για τη βελτίωση της ολικής επιβίωσης, είναι σημαντικό να αξιοποιηθεί η δυνατότητα συνδυασμού της αποτελεσματικότητας της ακτινοβολίας με την ανοσοθεραπεία. Αποτελέσματα Η ανοσοθεραπεία έχει γίνει πλέον θεραπεία εκλογής σε προχωρημένο μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα (NSCLC). Η ακτινοθεραπεία παραμένει μια σημαντική και ενδεχομένως θεραπευτική αγωγή για τοπικά και τοπικά προχωρημένο NSCLC που δεν υπόκειται σε χειρουργική επέμβαση. Ενώ το κύριο κυτταροτοξικό αποτέλεσμα της ιονίζουσας ακτινοβολίας είναι μέσω βλάβης του DNA, η επίδραση στο μικροπεριβάλλον του όγκου, προωθώντας την παρουσία δενδριτικών κυττάρων αντιγόνων που προέρχονται από όγκο σε Τ κύτταρα που διεγείρουν το προσαρμοστικό ανοσοποιητικό σύστημα του ξενιστή για να ανορθώσει ανοσοαπόκριση έναντι κυττάρων όγκων ενδιαφέροντος όταν συνδυάζονται ανοσοτροποποιητικοί παράγοντες με ακτινοβολία. Η επίδραση της ακτινοβολίας “abscopal effect” όπου μη ακτινοβολημένες μεταστατικές βλάβες μπορεί να ανταποκρίνονται στην ακτινοβολία μπορεί να προκαλείται από ανοσοποίηση, μέσω αντικαρκινικών Τ-κυττάρων που ενεργοποιούνται με ακτινοβολία. Η ανοσολογική εκκίνηση με ακτινοβολία προσφέρει τη δυνατότητα αύξησης της αποτελεσματικότητας της ανοσοθεραπείας και αυτό υπόκειται σε συνεχιζόμενες κλινικές δοκιμές που υποστηρίζονται από ανοσολογικές βιολογικές δοκιμασίες. Η αυξανόμενη κατανόηση της αλληλεπίδρασης μεταξύ όγκου, ακτινοβολίας και ανοσιακών κυττάρων σε μοριακό επίπεδο παρέχει μια περαιτέρω ευκαιρία για παρέμβαση για την ενίσχυση της πιθανής συνέργιας μεταξύ ακτινοβολίας και ανοσοθεραπείας. Συμπεράσματα Η εφαρμογή της δυνητικής αποτελεσματικότητας της συνδυασμένης θεραπείας στην κλινική πρακτική απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή για να εξασφαλιστεί η ασφάλεια των δύο τρόπων θεραπείας σε κλινικές δοκιμές πρώιμης φάσης, πολλές από τις οποίες βρίσκονται σε εξέλιξη.