ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΤΩΝ ΠΟΡΩΝ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ ΩΣ ΤΥΧΑΙΟ ΕΥΡΗΜΑ ΣΕ ΙΝΟΑΔΕΝΩΜΑ: ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Το ινοαδένωμα αποτελεί το συχνότερο καλοήθη όγκο του γυναικείου μαστού, που εμφανίζεται συχνά σε έφηβες και νεαρές γυναίκες, με ηλικιακή κορύφωση τη 2η-3η δεκαετία ζωής. Πρόκειται για ένα διφασικό, ιστολογικά, νεόπλασμα, αποτελούμενο από επιθηλιακό αδενικό στοιχείο και το εξειδικευμένο στρώμα της λοβιακής μονάδας (T.D.L.U.). Μπορεί να είναι μονήρες ή πολλαπλό και αμφοτερόπλευρο. Το μέγεθός του είναι γενικά μικρότερο των 3εκ., αν και μπορεί να λάβει μεγάλες διαστάσεις. Υπερηχογραφικά εμφανίζεται ως μια υπο- ή ισόηχη ωοειδής μάζα με ομαλά όρια. ΜΕΘΟΔΟΙ: Γυναίκα ασθενής 46 ετών παραπέμφθηκε στο εργαστήριό μας για υπερηχογραφικά καθοδηγούμενη παρακέντηση δια λεπτής βελόνας (FNA) συμπαγούς ογκιδίου δεξιού μαστού, κάτωθεν και επί τα εκτός της θηλής, διαμέτρου 6 χιλιοστών. ΣΚΟΠΟΣ: Η παρουσίαση σπάνιου περιστατικού πορογενούς καρκινώματος μαστού που αποτέλεσε τυχαίο εύρημα κατά την κυτταρολογική εξέταση ινοαδενώματος. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Κατά την κυτταρολογική εξέταση των επιχρισμάτων από το υλικό παρακέντησης παρατηρήθηκαν αρκετές κυτταροβριθείς αθροίσεις, με πυρηνικό συνωστισμό και αλληλοεπικάλυψη. Σε αρκετές θέσεις παρατηρήθηκε διαταραχή της αρχιτεκτονικής με απώλεια της συνεκτικότητας των κυττάρων και κυτταρική διαφυγή. Τα κύτταρα είχαν έκκεντρους πυρήνες, πυρήνια ενώ ήταν θετικά στο Ρ53. Αναγνωρίσθηκαν επίσης αθροίσεις κυττάρων χαρακτηριστικές ινοαδενώματος, με ήπια ατυπία και παρουσία μυοεπιθηλιακών κυττάρων στις παρυφές τους (Ρ63+). Τα ευρήματα ήταν συμβατά με πορογενές καρκίνωμα του μαστού, συνυπάρχοντος με ινοαδένωμα. ΣΥΜΠEΡΑΣΜΑΤΑ: Η ανάπτυξη καρκινώματος σε ένα ινοαδένωμα είναι ένα εξαιρετικα ασύνηθες γεγονός. Η συχνότητα σε αναδρομικές μελέτες εκτιμάται σε 0.002-0.0125%. Το καρκίνωμα μπορεί να αναπτυχθεί εντός καλοήθους αλλοίωσης ή μπορεί να συνυπάρχουν ανεξάρτητα. Γενικά, το ινοαδένωμα δε θεωρείται παράγοντας κινδύνου ανάπτυξης καρκινώματος, ωστόσο η ύπαρξη χαρακτηριστικών που το κατατάσσουν ως σύνθετο (complex), όπως η σκληρυντική αδένωση, οι αποτιτανώσεις και η θηλώδης αποκρινής μετάπλαση αυξάνουν αυτόν τον κίνδυνο. Επίσης, η ύπαρξη υπερπλαστικών αλλοιώσεων στο πέριξ παρέγχυμα αυξάνουν επιπλέον τον κίνδυνο. Η ορθή κυτταρολογική αξιόλογηση καθίσταται επιβεβλημένη ακόμα και σε αλλοιώσεις που δεν εγείρουν κλινικοαπεικονιστικά την υπόνοια κακοήθειας.