ΛΑΧΝΟΟΖΩΔΗΣ ΥΜΕΝΙΤΙΔΑ ΓΟΝΑΤΟΣ – ΑΚΤΙΝΟΘΕΡΑΠΕΙΑ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΛΙΝΙΚΟΥ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΕΧΟΥΣΑΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ.

Περίληψη Εισαγωγή: Η λαχνοοζώδης υμενίτιδα (pigmented villonodular synovitis, PVNS), είναι μια σπάνια, ιδιοπαθής, καλοήθης, αλλά δυνητικά τοπικά επιθετική, υποτροπιάζουσα κλινική οντότητα. Χαρακτηρίζεται από υπερπλασία και εναπόθεση χρωστικής (αιμοσιδηρίνη) στις αρθρώσεις και σχηματισμό θηλών τένοντα και θυλακίων. Εμφανίζεται κυρίως μεταξύ 20 και 40 ετών και επηρεάζει κυρίως μεγάλες αρθρώσεις όπως την άρθρωση του γόνατος και του ισχίου. Υλικό και Μέθοδος: Πραγματοποιήσαμε αναζήτηση της πρόσφατης βιβλιογραφίας στο δικτυακό τόπο PubMed/MEDLINE έως και τον 12/2019. Σκοπός: Παρουσίαση της κλινικοεργαστηριακής εικόνας και της θεραπευτικής αντιμετώπισης, ασθενούς με PVNS και ανασκόπησης της τρέχουσας βιβλιογραφίας αναφορικά με την εν λόγω πάθηση. Αποτελέσματα – Παρουσίαση περιστατικού: Άνδρας 37 ετών, με ελεύθερο ατομικό και οικογενειακό ιστορικό, εμφάνισε από εξαμήνου οίδημα, σταδιακά επιδεινούμενο άλγος και μειωμένη λειτουργικότητα, στην περιοχή της άρθρωσης του γόνατος. Πραγματοποιήθηκε ορθοπεδική εκτίμηση και αρχικά αντιμετωπίσθηκε ως περιστατικό χονδροπάθειας επιγονατίδας. Οι απλές ακτινογραφίες της περιοχής ήταν φυσιολογικές. Ακολούθως υποβλήθηκε σε μαγνητική τομογραφία και σε λήψη βιοψίας (με μικρή πρόσθια προσπέλαση), με τις οποίες τέθηκε η διάγνωση της PVNS. Υποβλήθηκε δις σε χειρουργική εξαίρεση της βλάβης σε διάστημα δύο μηνών λόγω υπολειμματικής νόσου. Κατόπιν έλαβε μετεγχειρητική ακτινοθεραπεία (38 Gy, σε 19 συνεδρίες, με ημερήσια δόση 2 Gy), σε διάστημα τεσσάρων εβδομάδων, από το δεύτερο χειρουργείο, λόγω διάχυτης PVNS. Συμπεράσματα: Η επικουρική ακτινοθεραπεία μπορεί να βελτιώσει τα % τοπικού ελέγχου σε περίπτωση διάχυτης PVNS και να μειώσει την πιθανότητα υποτροπής.