ΔΙΑΣΤΡΩΜΑΤΩΣΗ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΣΤΟΝ EGFR+ ΜΕΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΠΝΕΥΜΟΝΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΜΕ ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΗ ΑΛΛΗΛΟΥΧΙΣΗ

Εισαγωγή: Η αυξανόμενη χρήση της στοχευμένης αλληλούχισης νέας γενιάς (NGS) για τη διάγνωση του EGFR-μεταλλαγμένου μη μικροκυτταρικού καρκίνου πνεύμονα (ΜΜΚΠ) θα μπορούσε να βελτίωσει και την εκτίμηση κινδύνου των ασθενών αυτών σε συνδυασμό με κλινικές παραμέτρους. Μέθοδοι: Αναλύθηκαν αναδρομικά τα κλινικά και μοριακά (panel 40 γονιδίων) χαρακτηριστικά 261 EGFR+ ασθενών με μεταστατικό ΜΜΠΚ που έλαβαν θεραπεία με αναστολείς EGFR, και τα ευρήματα επιβεβαιώθηκαν σε ανεξάρτητο δείγμα 125 ασθενών. Αποτελέσματα: Ο τύπος της EGFR μετάλλαξης (απαλειφή στο εξώνιο 19 ή άλλη), η συνύπαρξη ή μη μεταλλάξεων του γονιδίου TP53, και η παρουσία ή μη εγκεφαλικών μεταστάσεων παρουσίασαν ανεξάρτητες συσχετίσεις με την ελεύθερη προόδου νόσου και την ολική επιβίωση (p<0.001). Το μέγεθος της επίδρασης κάθε παράγοντα ήταν παρόμοιο, ώστε ο συνδυασμός τους ορίζει ομάδες ασθενών με διακριτή πρόγνωση. Μεταλλάξεις γονιδίων πλην του TP53 ήταν σπάνιες (γενικά <5%) και δεν συσχετίζονταν με κλινικά χαρακτηριστικά. Το ιστορικό καπνίσματος δεν ήταν ανεξάρτητος παράγοντας για την κλινική έκβαση, αλλά συσχετιζόταν με την παρουσία σημειακών EGFR μεταλλάξεων και συννοσηροτήτων (p<0.001). Αρκετές εργαστηριακές παράμετροι, όπως το πηλίκο ουδετεροφίλων-λεμφοκυττάρων και η LDH, σχετίζονταν με το φορτίο της νόσου χωρίς ανεξάρτητη προγνωστική αξία. Ασθενείς με περισσότερες μεταστάσεις ή/και συννοσηρότητες είχαν χειρότερη λειτουργική κατάσταση (ECOG PS) και βραχύτερη ολική επιβίωση, χωρίς όμως μειωμένη αποτελεσματικότητα των στοχευμένων θεραπειών. Ύπαρξη μη αδενοκαρκινωματώδους ιστολογίας σχετιζόταν επίσης με βραχύτερη επιβίωση, αλλά ήταν σπάνια (3%). Συμπεράσματα: Ο τύπος της EGFR μετάλλαξης, η ακεραιότητα του γονιδίου TP53 και η παρουσία ή μη εγκεφαλικών μεταστάσεων καθορίζουν τη δραστικότητα των στοχευμένων θεραπειών και την ολική επιβίωση στο EGFR+ ΜΜΚΠ ανεξάρτητα από άλλες μεταβλητές ("κύριοι παράγοντες κινδύνου"). Άλλες συμμεταλλάξεις είναι γενικά σπάνιες και έχουν ασαφή κλινική σημασία. Η ολική επιβίωση είναι επίσης βραχύτερη σε περίπτωση μειωμένου ECOG PS και μη αδενοκαρκινωματώδους ιστολογίας ("δευτερεύοντες παράγοντες"). Ο συνδυασμός των ανωτέρω χαρακτηριστικών συνιστά μια πρακτική μέθοδο για διαστρωμάτωση κινδύνου στο νεοδιαγιγνωσκόμενο EGFR+ ΜΜΚΠ.