ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΠΛΑΚΩΔΕΣ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΠΡΩΚΤΟΥ ΑΠΟ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΑ ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΑ ΚΕΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Εισαγωγή O πλακώδης καρκίνος του πρωκτού (ΠΚΠ) αποτελεί έναν σπάνιο τύπο καρκίνου που όμως τα τελευταία 30 χρόνια η επίπτωσή του αυξάνει σημαντικώς. Δεδομένης της σπανιότητας του πρωκτικού καρκίνου, περιορισμένες καταγραφές έχουν αναφερθεί. Σκοπός-Μέθοδοι Πρόκειται για αναδρομική μελέτη καταγραφής 84 ασθενών (50 από το «Ιατρικό Κέντρο Αθηνών» και 31 από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου) την περίοδο 2003-2017 με τοπικοπεριοχική νόσο που έλαβαν σύγχρονη χημειο-ακτινοθεραπεία. Οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε χημειοθεραπεία με 5-fluorouracil/mitomycinC (5-FU/MMC) ή capecitabine/MMC (CAP/MMC) ή 5FU/CDDP. Συγχρόνως έλαβαν ακτινοθεραπείατριών-διαστάσεων σύμμορφη (3D-CRT) ή διαμορφούμενης έντασης δέσμης(IMRT). Τα καταληκτικά ήταν η απεικονιστική πλήρης ανταπόκριση (cCR), η τοπικοπεριοχική υποτροπή (LRR) , η πιθανότητα χειρουργείου διάσωσης, ο χρόνος ελεύθερος νόσου (DFS) και η συνολική επιβίωση (OS). Αποτελέσματα Η πλεινότητα ήταν γυναίκες (75%), με διάμεση ηλικία εμφάνισης 63 (40-83)έτη, είχαν HPV λοίμωξη και Τ2,Ν2, grade 2 νόσο. Το 82% έλαβε, 3D-CRT, με 44% να λαμβάνει 5-FU/MMC, 44% CAPΕ/MMC και 9% 5FU/CDDP. Το 82% των ασθενών κατάφερε να ολοκληρώσει τη σύγχρονη χημειο-ακτινοθεραπεία, ενώ στο 21%απαιτήθηκεπροσαρμογή δόσεων της χημειοθεραπείας λόγω τοξικότητας (τοπικό έγκαυμα, γαστρεντερικές διαταραχές κ.α). Ο διάμεσος χρόνος παρακολούθησης ήταν 40 (5-170) μήνες με το 80% να εμφανίζει cCR και το 72% να έχει ιάσιμη νόσο. Επιπλέον23% των ασθενών έφεραν μόνιμη κολοστομία και 18% εμφάνισαν απομακρυσμένες μεταστάσεις.Ησυνολική επιβίωση ήταν 109 (56.7-162.2) μήνες ενώ δεν υπήρχε στατιστικώς σημαντική διαφορά μεταξύ των ασθενών που έλαβαν είτε MMC/5FU είτε MMC/XELσε σχέση με την επιβίωση, τον κίνδυνο τοπικής ή απομακρυσμένης υποτροπής και το χρόνο επιβίωσης χωρίς κολοστομία. Συμπεράσματα Τα αποτελέσματα δύο μεγάλων εξειδικευμένων κέντρων στη αντιμετώπιση του ΠΚΠ είναι συγκρίσιμα με αυτά της βιβλιογραφίας και επιβεβαιώνουν ότι η πολυπαραγοντική προσέγγιση των ασθενών με ΠΚΠ οδηγεί σε υψηλά ποσοστά ίασης.