Σύγκριση δύο πρωτοκόλλων αναλγησίας σε end of life ασθενείς με πόνο και διέγερση.

Εισαγωγή 90% των καρκινοπαθών ασθενών τελικού σταδίου οδηγούνται τις τελευταίες μέρες της ζωής τους στο νοσοκομείο. Το τελικό στάδιο είναι δύσκολο, λόγω των ανεπιθύμητων συμπτωμάτων που οι ασθενείς βιώνουν. Τις περισσότερες φορές πρόκειται για δύσπνοια και πόνο, με ή χωρίς διέγερση. Σκοπός Σκοπός της μελέτης παρατήρησης είναι να συγκρίνουμε 2 πρωτόκολλα αναλγησίας/ αγχόλυσης  σε ασθενείς τελικού σταδίου. Μέθοδοι 9 ασθενείς συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη παρατήρησης. 6 γυναίκες και 3 άνδρες. Μέσος όρος ηλικίας τα 62 έτη. Όλοι οι ασθενείς βρίσκονταν στο στάδιο 4 και είχαν σταματήσει οι  αντινεοπλασματικές θεραπείες για καρκίνο του πνεύμονα. Ο λόγος της εισαγωγής ήταν η δύσπνοια στις 7 περιπτώσεις. Στις 2 περιπτώσεις ήταν η διέγερση. Όλοι οι ασθενείς ανέφεραν πόνο παρά την αναλγητική τους αγωγή η οποία ήταν ισχυρά οπιοειδή (φεντανύλη) και παρουσίαζαν ταχυκαρδία (>100/λ). Σε όλους τους ασθενείς χορηγήθηκε οξυγόνο, ενυδάτωση και η ενδεικτική τους φαρμακευτική αγωγή. Στους 5 ασθενείς της ομάδας Α  χορηγήθηκε ενδοφλέβια μορφίνη σε δόση  0,1-0,5 mg/Kg/24h.  Στους 4 ασθενείς της ομάδας Β χορηγήθηκε ενδοφλέβια μορφίνη 0,1-0,3mg/Kg/24h σε συνδυασμό με διαζεπάμη 0,08- 0,1mg/Kg/24h. Αποτελέσματα Οι ασθενείς στην ομάδα Α μείωσαν την ταχυκαρδία τους κατά 20% σε περισσότερες από 24 ώρες, ενώ οι ασθενείς στην ομάδα Β σε λιγότερες από 12 ώρες. Οι ασθενείς στην ομάδα Α χρειάστηκαν μεγαλύτερη δόση μορφίνης μέσα στο εικοσιτετράωρο σε σχέση με τους ασθενείς της ομάδας Β ώστε να επιτευχθεί αναλγησία. Η δύσπνοια των ασθενών στην ομάδα με τη συγχορήγηση διαζεπάμης μειώθηκε στις 10 ώρες,  σε αντίθεση με τους ασθενείς με την μορφίνη μόνη της, η οποία μειώθηκε σε 15 ώρες. Συμπεράσματα Ο συνδυασμός ενδοφλέβιας μορφίνης με διαζεπάμη, φαίνεται να υπερτερεί έναντι της μονοθεραπείας ενδοφλέβιας μορφίνης σε καρκινοπαθείς ασθενείς τελικού σταδίου με δύσπνοια συν πλην διέγερση.