Παρανεοπλασματική Λευχαιμοειδής Αντίδραση σε Ασθενείς με Ουροθηλιακό Καρκίνωμα

Εισαγωγή Η λευχαιμοειδής αντίδραση χαρακτηρίζεται από σημαντική αύξηση των λευκών αιμοσφαιρίων, συχνά λόγω παραγωγής αυξητικού παράγοντα κοκκιοκυττάρων (G-CSF) από καρκινικά κύτταρα. Στους συμπαγείς όγκους, όπως το ουροθηλιακό καρκίνωμα, αυτή η αντίδραση είναι σπάνια, χαρακτηρίζεται ως παρανεοπλασματική λευχαιμοειδής αντίδραση (PLR), και συνοδεύεται από επιθετική πορεία νόσου και δυσμενή πρόγνωση. Σκοπός Η μελέτη αυτή στοχεύει στην περιγραφή της παρανεοπλασματικής λευχαιμοειδούς αντίδρασης σε ασθενείς με ουροθηλιακό καρκίνωμα και τη συσχέτισή της με μειωμένο προσδόκιμο επιβίωσης. Μέθοδοι Παρουσιάζονται τέσσερις περιπτώσεις ασθενών με ουροθηλιακό καρκίνωμα και λευχαιμοειδή αντίδραση, οι οποίες καταγράφηκαν στην Γ Παθολογική Ογκολογική Κλινική του Αντικαρκινικού Νοσοκομείου Θεαγένειο από τον Νοέμβριο του 2023 έως τον Ιανουάριο του 2025. Αποτελέσματα Οι ασθενείς, μέσης ηλικίας 69 ετών, είχαν διαγνωστεί με de novo μεταστατικό ουροθηλιακό καρκίνωμα υψηλού βαθμού κακοήθειας με λεμφαδενοπάθεια στην κοιλιακή χώρα και απομακρυσμένες μεταστάσεις, γεγονός που συνιστούσε υψηλό φορτίο νόσου. Όλοι οι ασθενείς τέθηκαν σε θεραπεία πρώτης γραμμής: τρεις ασθενείς έλαβαν Cisplatin/Gemcitabine και συντήρηση με Avelumab, ενώ ο τρίτος έλαβε Carboplatin/Gemcitabine σε συνδυασμό με Nivolumab. Η λευχαιμοειδής αντίδραση, η οποία συνοδευόταν από αναιμία σε όλες τις περιπτώσεις, εμφανίστηκε ως σημείο προόδου της νόσου. Οι τιμές των λευκών αιμοσφαιρίων κυμαίνονταν μεταξύ 22.000/μL και 130.000/μL, ενώ αποκλείστηκαν άλλες αιτίες λευκοκυττάρωσης. Καμία θεραπεία δεν οδήγησε σε ύφεση της λευκοκυττάρωσης ή σε σημαντική μείωση της έκτασης της νόσου. Η επιδείνωση —εργαστηριακά και κλινικά— ήταν εξαιρετικά ταχεία, με τη μέση επιβίωση από την εμφάνιση της λευκοκυττάρωσης μέχρι τον θάνατο να υπολογίζεται σε περίπου 52 ημέρες. Η μέση επιβίωση από τη στιγμή της διάγνωσης υπολογίζεται σε ~12 μήνες, ενώ το μέσο διάστημα λήψης ανοσοθεραπείας ήταν ~5 μήνες. Συμπεράσματα Η PLR είναι σπάνιο αλλά σοβαρό παρανεοπλασματικό σύνδρομο με κακή πρόγνωση. Η παρακολούθηση των λευκών αιμοσφαιρίων μπορεί να λειτουργήσει ως προγνωστικός δείκτης, ενώ η σηματοδότηση G-CSF φαίνεται να σχετίζεται με επιθετικότητα της νόσου.