ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΔΟΣΗΣ ΤΗΣ CAPECITABINE ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΖΥΓΗ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΟΥ ΓΟΝΙΔΙΟΥ DPYD: ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΡΙΩΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ

Εισαγωγή: Οι φθοριοπυριμιδίνες (κυρίως 5-φθοριοουρακίλη,καπεσιταμπίνη) αποτελούν μέχρι σήμερα την κορωνίδα της θεραπείας του καρκίνου του πεπτικού.Στο μεταβολισμό της 5-FU εμπλέκονται διάφορα ένζυμα, μεταξύ των οποίων η DPD κατέχει σημαντικό ρόλο. Το γονίδιο DPYD είναι υπεύθυνο για το σχηματισμό και την λειτουργία της.Οι ασθενείς με ανεπάρκεια του γονιδίου αυτού (υπολογίζεται επίπτωση 5% στο γενικό πληθυσμό) εμφανίζουν αυξημένη τοξικότητα στη χορήγησή της και ο έλεγχος της πιθανής ανεπάρκειας συνιστάται από τον ΕΜΑ από τον 04/2020. Σκοπός-Μέθοδοι: Η ανασκόπηση των ιατρικών φακέλων και η περιγραφή τριών περιπτώσεων ασθενών με καρκίνο πεπτικού και μεταλλάξεις στο γονίδιο DPYD που απαιτήθηκε να λάβουν θεραπεία με capecitabine. Αποτελέσματα: Πρόκειται για τρεις ασθενείς, Α (θήλυ, 82ετών), Β (άρρεν, 58ετών) και Γ (άρρεν, 75ετών) λευκής φυλής, Καυκάσιοι.Εξ αυτών, οι δύο πρώτοι διεγνώσθησαν με καρκίνο παχέος εντέρου (ΔΕ κόλον) και ο Γ με καρκίνο στομάχου με μονήρη μετάσταση στο παχύ έντερο. Η ασθενής Α ήταν σταδίου III κατά τη διάγνωση, ο Β σταδίου ΙΙ (υψηλού κινδύνου) ενώ ο Γ υπεβλήθη σε σύγχρονη πλήρη εξαίρεση της πρωτοπαθούς βλάβης και της μονήρους μετάστασης.Για τους ανωτέρω λόγους, έλαβαν θεραπεία με καπεσιταμπίνη με (Β,Γ) ή χωρίς οξαλιπλατίνη (Α). Προ της έναρξης, διενεργήθη έλεγχος με NGS των μεταλλάξεων *2A, *13, c2846A>T και HapB3 του γονιδίου DPYD και όλοι εμφάνισαν σε ετεροζυγωτία μετάλλαξη του.Συγκεκριμένα, η ασθενής Α διαγνώσθηκε με τη μετάλλαξη c.2846A>T και οι Β, Γ με την HapB3 μετάλλαξη. Και στους 3 χορηγήθηκε φθοριοπυριμιδίνη σε μειωμένες δόσεις (-50% της κανονικής) χωρίς να υπάρξουν σημαντικές παρενέργειες.Στον ασθενή Β αυξήθηκε η δόση της κεπεσιταμπίνης κατά 25% από τον 4ο κύκλο και έλαβε 3 κύκλους θεραπείας στο -25% της κανονικής δόσης χωρίς προβλήματα. Συμπεράσματα: Η τροποποίηση της χορηγούμενης δόσης των φθοριοπυριμιδινών και η εξατομικευμένη προσέγγιση των ασθενών με έλλειψη DPD φαίνεται να είναι η βέλτιστη στρατηγική αντιμετώπισης τους, ούτως ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι ανεπιθύμητες ενέργειες από τα συγκεκριμένα φάρμακα.