ΚΛΙΝΙΚΗ ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΔΙΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΠΟΛΥΓΟΝΙΔΙΑΚΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ. Παρουσίαση περιστατικού γυναίκας με καρκίνο των ωοθηκών.

Εισαγωγή Παθογόνες μεταλλαγές στα γονίδια BRCA1/2 αυξάνουν την πιθανότητα εμφάνισης διαφόρων τύπων καρκίνου όπως του μαστού, ωοθηκών, προστάτη, παγκρέατος και μήτρας. Οι PARP αναστολείς χρησιμοποιούνται ευρέως για τη συντήρηση θεραπείας σε ασθενείς με προχωρημένο επιθηλιακό καρκίνο ωοθηκών που έχουν ανταπόκριση στη χημειοθεραπεία πρώτης γραμμής και οι όγκοι των οποίων φέρουν μεταλλαγές στα BRCA1/2 γονίδια ή την υπογραφή HRD. Ωστόσο δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις ανάπτυξης αντίστασης στη θεραπεία με πλατίνα/PARP αναστολείς κυρίως μέσω του μηχανισμού πρόκλησης παραλλαγών αναστροφής στα BRCA1/2 μεταξύ άλλων HR γονιδίων.Σκοπός Η παρουσίαση του συγκεκριμένου περιστατικού αποσκοπεί στην απόδειξη της κλινικής χρησιμότητας του μοριακού προφίλ του όγκου τόσο για την κατανόηση του μηχανισμού ανάπτυξης αντίστασης στη θεραπεία όσο και για τον επανακαθορισμό των θεραπευτικών επιλογών. Παρουσίαση Περιστατικού Γυναίκα 56 ετών, διαγνώστηκε το 2021 με καρκίνο των ωοθηκών η οποία αφού υποβλήθηκε σε χειρουργείο ολικής υστερεκτομής έλαβε χημειοθεραπεία. H συγκεκριμένη ασθενής ύστερα από ένα θετικό HRD test στον ιστό (Myriad My Choice), υποβλήθηκε σε ανίχνευση οικογενούς μεταλλαγής στο αίμα της οποίας εντοπίστηκε η BRCA2 c.3568_3569insA, p.(Arg1190Glnfs*10) που επιβεβαιώνει την κληρομονική προέλευση του ευρήματος. Δύο χρόνια αργότερα ο απεικονιστικός έλεγχος υπέδειξε υποτροπή της νόσου. Ακολούθησε επανέναρξη χημειοθεραπείας με πλατίνα χωρίς όμως ανταπόκριση. Στον ιστό της επαναληπτικής βιοψίας, πραγματοποιήθηκε πολυγονιδιακή ανάλυση κατά την οποία εντοπίστηκε η αρχική BRCA2 μεταλλαγή. Ταυτόχρονα, ανιχνεύθηκε επιπλέον η παραλλαγή αναστροφής BRCA2 c.3540_3543delGCAA(p.K1180Nfs*16) in cis καθώς και υψηλό ποσοστό απώλειας ετεροζυγωτίας (gLOH=35.77%).Συμπέρασμα Οι παραλλαγές αναστροφής που προκαλούνται μετά τη λήψη της θεραπείας με πλατίνα ή με PARP αναστολείς ευθύνονται για την ανάπτυξη αντίστασης στη θεραπεία καθώς αντισταθμίζουν την επίδραση της αρχικής μεταλλαγής. Τέλος, τρέχουσες προσεγγίσεις αντιμετώπισης της αντίστασης στη θεραπείας εστιάζουν στην συγχορήγηση PARP αναστολέων με άλλους αναστολείς απόκρισης στις βλάβες του DNA, στοχευμένες θεραπείες καθώς και με αναστολείς σημείων ελέγχου.