ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΓΙΑ ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ(ΟΑ) ΜΕ ΦΑΡΜΑΚΟΣΧΕΤΙΖΟΜΕΝΗ ΟΣΤΕΟΝΕΚΡΩΣΗΓΝΑΘΟΥ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η οστεονέκρωση γνάθου συσχετίζεται με τη χορήγηση αντιοστεολυτικώνφαρμάκωναλλά οι ακριβείς παράγοντες κινδύνου σε ΟΑκαι η συσχέτιση της οστεονέκρωσης, του είδους της και της βαρύτητας της με το μοριακό υπόβαθρο των διάφορων όγκων είναι υπό διερεύνηση.

ΜΕΘΟΔΟΙ: (1)Μελέτη παρατήρησης με δύο κοορτές ,(α)μία πρωτογενούς πρόληψης με 227ΟΑ υπό αντιοστεολυτική αγωγή, (β)μία θεραπευτική με 96 ΟΑ με εγκατεστημένη οστεονέκρωση γνάθου, (2)Καταγραφή κλινικοπαθολογικών χαρακτηριστικών(3)Στατιστική ανάλυση για τις συνεχείς μη παραμετρικές μεταβλητές με %ή 95%διάστημα εμπιστοσύνης(p<.05) ενώ για τις συσχετίσεις με Spearman’sRhoCorrelatiοnTest(p<=.05).

ΣΚΟΠΟΣ: Η παρούσα μελέτη σε ΟΑ ενδέχεται να οδηγήσει σε νέες συσχετίσεις της οστεονέκρωσης γνάθου ανανεώνοντας τα δεδομένα που υπάρχουν σε αυτήν την ομάδα ασθενών.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ:Οι ασθενείς στην πρώτη κοορτή παραπέμφθηκαν στο εξωτερικό γναθοχειρουργικό Ιατρείο ΠΑΓΝΗ προκειμένου προ ενάρξεως αντιοστεολυτικής αγωγής να συστηθούν ενδεδειγμένα προληπτικά μέτρα και να προγραμματισθεί αποκατάσταση τερηδονικών βλαβών και εξαγωγές οδόντων εφ’ όσον κρινόταν απαραίτητο. Μετά από 30ημέρες μέσω πανοραμικής ακτινογραφίας αξιολογούνταν η άμεση έναρξη αντιοστεολυτικής αγωγής και κατόπιν οι ασθενείς παρακολουθούνταν κάθε 6 μήνες με μέσο διάστημα παρακολούθησης 17.29μήνες (1-96). Το 59.5% ήταν γυναίκες και 40,5% άνδρες με μέση ηλικία 61,45έτη(27-87). Το 54,2% έπασχε από καρκίνωμα μαστού/προστάτη ενώ το 73.6% και 18.5% ελάμβανε ζολεδρονικό οξύ4mg και δενοσουμάμπη120mg αντίστοιχα. Μόνο 3 ασθενείς(1.3%) εμφάνισαν οστεονέκρωση κάτω γνάθου. Η πιθανότητα εμφάνισης οστεονέκρωσης σχετιζόταν σημαντικά με πρόσφατο τραυματισμό ή φλεγμονή της στοματικής κοιλότητας(p<0.001). Στη δεύτερη κοορτή οι ασθενείς (64%γυναίκες, 32% άνδρες) με μέση ηλικία 66,15ετών(35-88) και εγκατεστημένη οστεονέκρωση υποβλήθηκαν σε συντηρητική θεραπεία ή σε χειρουργική αποκατάσταση της οστεονέκρωσης. Το 75% έπασχε από καρκίνωμα μαστού ή προστάτη, 68.8% είχαν πρόσφατη εξαγωγή οδόντων αλλά στο 22% ήταν αυτόματη οστεονέκρωση. Η λήψη ζολεδρονικού οξέος 4mg και δενοσουνάμπης 120mg οδήγησε σε οστεονέκρωση στο 60% και 17,7% των ασθενών αντίστοιχα. Η κλινική ανταπόκριση στη θεραπεία της οστεονέκρωσης ήταν σταθερή νόσος(45%), πλήρης ύφεση(49%), κάταγμα γνάθου(1%) και πρόοδος νόσου(4.2%).Τέλος το οδοντιατρικό ιστορικό σχετίζεται αρνητικά με την κλινική ανταπόκριση στη θεραπεία (p=0.05).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η παρούσα μελέτη είναι συνεχιζόμενη και πρόκειται στο μέλλον να αποδόσει νέα δεδομένα σχετικά με την οστεονέκρωση και τις συσχετίσεις της ακόμη και με το μοριακό προφίλ του όγκου των ΟΑ.