ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΤΟΥ ΘΥΡΕΟΕΔΟΥΣ ΣΕ ΕΠΙΒΙΩΣΑΝΤΕΣ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ

Εισαγωγή: Οι επιπλοκές του θυρεοειδούς στους επιβιώσαντες από καρκίνο στην παιδική ηλικία είναι συχνές και αφορούν είτε δυσλειτουργία είτε καρκίνωμα του θυρεοειδούς.

Σκοπός και μέθοδοι: Αξιολογήθηκε η λειτουργία του θυρεοειδούς σε παιδιά που υποβλήθηκαν σε αντινεοπλασματική θεραπεία τα τελευταία έξη έτη. Η θεραπεία κατηγοριοποιήθηκε σε δύο ομάδες, χημειοθεραπεία ή/και ακτινοθεραπεία. Ο υποθυρεοειδισμός θεωρήθηκε κατηγορική μεταβλητή, TSH> 5 μIU/mL και TSH <5 μIU/mL. Για τη διερεύνηση της σχέσης μεταξύ υποθυρεοειδισμού και θεραπείας πραγματοποιήθηκε μονοπαραγοντική ανάλυση λογιστικής παλινδρόμησης. Η στατιστική ανάλυση έγινε χρησιμοποιώντας το στατιστικό πακέτο RStudio έκδοση 3.6.2. Η τιμή P <0,05 θεωρήθηκε στατιστικά σημαντική.

Αποτελέσματα: Συνολικά 61 επιβιώσαντες, 59,0% αγόρια και 41,0% κορίτσια είχαν μακροχρόνια παρακολούθηση, 3,7 έτη (εύρος 1,7-6,7 έτη). Η διάμεση ηλικία των ασθενών κατά τη θεραπεία ήταν 11,6 έτη (εύρος 6,6 έως 19,2 έτη). Λευχαιμία είχαν 28/61 (45,9%), λέμφωμα 17/61 (27,8%), όγκο εγκεφάλου 7/61 (11,7%) και άλλους όγκους 9/61 (14,6%). Η διάμεση τιμή των TSH και FT4 ήταν 2,5 μIU/mL (εύρος 0,05-8,2) και 13,4 pmol/L (εύρος 0,35-17,4), αντίστοιχα. Ένας ασθενής με TSH από 125-147 μIU/mL υπό θεραπεία υποτροπής για λέμφωμα αποκλείστηκε από την ανάλυση. Εννέα ασθενείς (15,0%) είχαν υποθυρεοειδισμό. Ο ελάχιστος και μέγιστος χρόνος εμφάνισης υποθυρεοειδισμού ήταν 0,38 και 5,2 έτη μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας, αντίστοιχα. Η ακτινοθεραπεία συσχετίστηκε σημαντικά με υποθυρεοειδισμό (O.R = 5,8, 95%, C.I (1,3-26,1), ρ = 0,02, 35,71% έναντι 8,7%) Κύστεις και οζίδια είχαν 6 (10,0%), μία και δύο παρεγχυματικές ανωμαλίες είχαν δέκα (16,7%) και τέσσερις (6,7%) επιβιώσαντες, αντίστοιχα, ενώ 46 (76,7%) είχαν φυσιολογικό παρέγχυμα θυρεοειδούς. Οι περισσότεροι (Ν=60/61) είχαν αρνητικά αντιθυρεοειδή αντισώματα. Θεραπεία υποκατάστασης με λεβοθυροξίνη ήταν απαραίτητη σε 10/61 (16,6%) επιβιώσαντες.

Συμπέρασμα: Οι επιπτώσεις στον θυρεοειδή από την ακτινοθεραπεία εκδηλώνονται έτη έως δεκαετίες μετά και μπορεί να έχουν μη ειδική προβολή. Η μακροχρόνια παρακολούθηση των επιβιωσάντων από καρκίνο στην παιδική ηλικία όσον αφορά τη θυρεοειδική τους είναι ιδιαίτερα σημαντική.