ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΟΣΤΕΟΣΥΝΘΕΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΠΕΡΙΦΕΡΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΚΝΗΜΗΣ ΜΕ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΑΝΑΤΟΜΙΚΩΝ ΠΛΑΚΩΝ ΚΑΙ MIPO ΤΕΧΝΙΚΗ. Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΕΝΔΑΡΘΡΙΚΟΥ ΚΑΤΑΓΜΑΤΟΣ ΟΠΙΣΘΙΟΥ ΣΦΥΡΟΥ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΙΑΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΣΤΑ ΕΞΩΑΡΘΡΙΚΑ ΚΑΤΑΓΜΑΤΑ ΠΕΡΙΦΕΡΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΚΝΗΜ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Να παραθέσουμε αναδρομικά τα αποτελέσματα αντιμετώπισης των καταγμάτων περιφερικού τμήματος κνήμης με εσωτερική οστεοσύνθεση με τη χρήση ανατομικών πλακών και MIPO τεχνική σε σχέση με την επιλογή του ασθενούς για τη συγκεκριμένη μέθοδο. Επίσης, γίνεται προσπάθεια αναφοράς στη συχνότητα συνύπαρξης του κατάγματος οπισθίου σφυρού στα εξωαρθρικά κατάγματα άπω μετάφυσης κνήμης.

ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ: Το διάστημα 2014 έως και το 2023 αντιμετωπίστηκαν δεκαέξι ασθενείς, οκτώ άνδρες και οκτώ γυναίκες με ηλικιακό εύρος από 25 έως 87 έτη (μ. ο. ηλικίας 53,1 έτη) με κάταγμα περιφερικού τμήματος κνήμης και εύρος κατάταξης βαρύτητας κατά ΑΟ/OTA από 42-A1 έως 43-C2. Παρακολουθήθηκαν κλινικά και ακτινολογικά ανά 2 εβδομάδες από την 4η έως και την 16η εβδομάδα και μετά ανά 4 εβδομάδες έως τη συμπλήρωση έτους.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Μελετήθηκε ο χρόνος ακτινολογικής πώρωσης σε σχέση με τον πόνο και τη μετεγχειρητική κινητοποίηση, για τον κάθε τύπο κατάγματος στον κάθε ασθενή, χρησιμοποιώντας την τεχνική ελάχιστα επεμβατικής οστεοσύνθεσης. Μέσος χρόνος πώρωσης των καταγμάτων ήταν 12.5 εβδομάδες με εύρος 12 – 18 εβδομάδες. Σε τέσσερις ασθενείς με εξωαρθρικό κάταγμα κνήμης 42 Α1 και Α2 πιστοποιήθηκε μετά από CT έλεγχο η συνύπαρξη ενδαρθρικού κατάγματος στο tibial plafond, στο μετωπιαίο επίπεδο, τύπου οπισθίου σφυρού – Volkmann fracture. Απαραίτητο να αντιμετωπιστεί ήταν στους τρείς από αυτούς με διαδερμική οστεοσύνθεση με αυλοφόρους κοχλίες 4.0 mm.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η τεχνική MIPO σε συνδυασμό με τη χρήση ανατομικών πλακών για την εσωτερική οστεοσύνθεση των καταγμάτων του περιφερικού τμήματος της κνήμης, ακόμη εάν υπάρχει ενδαρθρική συμμετοχή, είναι μια ασφαλής μέθοδος αντιμετώπισης. Σημαντική είναι η αναγνώριση του κατάγματος οπισθίου σφυρού στα κατάγματα 42 Α1 και Α2 της κνήμης, καθότι η συνύπαρξη των δύο οντοτήτων παρουσιάζεται σε υψηλό ποσοστό τόσο βιβλιογραφικά όσο και στη δική μας σειρά ασθενών. Κάτι τέτοιο αλλάζει τη συνολική χειρουργική θεραπεία προσθέτωντας ένα σημαντικό βήμα στη χειρουργική τεχνική καθορίζοντας το τελικό αποτέλεσμα.