ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΠΑΠΕΙΛΟΥΜΕΝΩΝ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΜΑΚΡΩΝ ΟΣΤΩΝ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Οι πιο συχνοί κακοήθεις οστικοί όγκοι είναι οι μεταστάσεις, οι οποίες προκαλούνται από σπλαχνικούς όγκους και πρωτοπαθείς αιμοτολογικές κακοήθειες. Οι συνηθέστερες πρωτοπαθείς κακοήθειες που προκαλούν οστικές μεταστάσεις είναι του μαστού, του προστάτη, του πνεύμονα, των νεφρών και του θυρεοειδούς με πιο κοινές θέσεις μεταστάσεων τη σπονδυλική στήλη, το εγγύς μηριαίο οστό, τη λεκάνη, τις πλευρές και το εγγύς βραχιόνιο.

ΣΚΟΠΟΣ

Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η παρουσίαση των επιδημιολογικών δεδομένων και των χειρουργικών επιλογών στην διαχείριση των παθολογικών και επαπειλούμενων καταγμάτων σε ένα τριτοβάθμιο κέντρο αναφοράς .

ΜΕΘΟΔΟΣ ΚΑΙ ΥΛΙΚΟ

Από το 2003 έως το 2021, έγινε αναδρομική καταγραφή 103 ασθενών με παθολογικά και 30 ασθενών με επαπειλούμενα κατάγματα. Οι διαγνώσεις επιβεβαιώθηκαν με περαιτέρω απεικονιστικό έλεγχο καθώς και με ιστοπαθολογική εξέταση.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Η ομάδα με τα παθολογικά κατάγματα περιλάμβανε 50 άνδρες και 53 γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας τα 60,2 έτη. Το 57%αυτών αφορούσε στο μηριαίο οστό, το 24,2% στο βραχιόνιο, το 7,7% στην κνήμη και το 11,3% σε διάφορες άλλες ανατομικές εντοπίσεις. Η αρθροπλαστική και η ήλωση ήταν οι μέθοδοι αντιμετώπισης στην πλειονότητα των περιπτώσεων, ενώ σε 8 ασθενείς χρησιμοποιήθηκαν ογκολογικές μεγαπροθέσεις. Οι ασθενείς με επαπειλούμενο κάταγμα ήταν 51,8% άνδρες με μέσο όρο ηλικίας τα 62,8 έτη. 29 περιπτώσεις αφορούσαν στο μηριαίο και μια στο βραχιόνιο, αντιμετωπίστηκαν με ήλωση με εξαίρεση μια βλάβη σε αυχένα μηριαίου όπου έγινε ολική αρθροπλαστική. Οι συνηθέστερες πρωτοπαθείς εντοπίσειςήταν ο μαστός (45%), ο λεμφικός ιστός (15%), ο πνεύμονας (12%) και ο νεφρός (7.5%). Το 70% των ασθενών ακολούθησε μετεγχειρητικά επικουρική ακτινοθεραπεία και το 55% επιβίωσε για πάνω από ένα χρόνο.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Η διαχείριση των παθολογικών και επαπειλούμενων καταγμάτων αποτελεί μια πρόκληση που χρήζει προσέγγισης από διάφορες ειδικότητες. Η χειρουργική αντιμετώπιση επιδιώκει τη διατήρηση της λειτουργικότητας και την ύφεση του άλγους, ενώ ο συνδυασμός χημειοθεραπείας, ακτινοθεραπείας αυξάνει σημαντικά το προσδόκιμο επιβίωσης.