Η αποτελεσματικότητα ενός προγράμματος θεραπευτικής άσκησης σε ογκολογική ασθενή με πολυνοσηρότητα: Μια μελέτη περίπτωσης

Εισαγωγή

Η φυσική δραστηριότητα συνιστάται για την αντιμετώπιση κοινών χρόνιων παθήσεων, συμπεριλαμβανομένων των καρδιακών παθήσεων, των αναπνευστικών προβλημάτων, της οστεοπόρωσης και των κακοήθη νεοπλασιών. Η συνύπαρξη ωστόσο δύο ή και περισσότερων χρόνιων νοσημάτων θέτει φραγμούς στον σχεδιασμό ενός κατάλληλου προγράμματος άσκησης.

Σκοπός της μελέτης είναι να παρουσιαστεί η αποτελεσματικότητα ενός προγράμματος θεραπευτικής άσκησης σε ασθενή με ιστορικό μεταστατικού μυξοειδούς λιποσαρκώματος μηρού, παρασπονδυλική μετάσταση Θ4, ηπατικές μεταστάσεις και αυτόματο κάταγμα εγγύς αριστερού βραχιονίου.

Υλικό και Μέθοδος

Ασθενής Σ.Ν. (γυναίκα 46 ετών, BMI 46,2kg/m2) με ιστορικό εν τω βάθει φλεβοθρομβώσεων σε έδαφος θρομβοφιλίας Leyden, σύνδρομο Cushing, αρτηριακής υπέρτασης, ινσουλινοεξαρτώμενου σακχαρώδους διαβήτη, ΧΑΠ και υπνική άπνοια, εντάχθηκε σε πρόγραμμα εποπτευόμενης άσκησης, συνολικά 6 εβδομάδων. Πριν την έναρξη και στις 6 εβδομάδες άσκησης αξιολογήθηκε το σωματικό βάρος, η αερόβια ικανότητα με υπομέγιστη δοκιμασία (6-λεπτη δοκιμασία βαδίσεως-6MWT), η ισχύς των κάτω άκρων με τη δοκιμασία 30 δευτερολέπτων sit-to-stand, η κινητικότητα των κάτω άκρων με τη δοκιμασία timed-up and go (TUG), καθώς επίσης καταγράφηκε το επίπεδο εβδομαδιαίας φυσικής δραστηριότητας και της ποιότητας ζωής μέσω σταθμισμένων αυτό-αναφερόμενων ερωτηματολογίων (IPAQ και EORTC QLQ-C30, αντίστοιχα). Υπολογίστηκε επίσης και ο δείκτης ενεργειακής δαπάνης (PCI/EEI). Η ασθενής συμμετείχε σε πρόγραμμα μέτριας έντασης αερόβια άσκηση, 3 φορές/εβδομάδα, 45’/συνεδρία. Υπήρχε συνεχής καταγραφή καρδιακής συχνότητας και υποκειμενικής αίσθησης της κόπωσης, ενώ ανά τακτά διαστήματα ελεγχόταν ο κορεσμός οξυγόνου και η αρτηριακή πίεση.

Αποτελέσματα

Παρουσιάστηκε σημαντική βελτίωση 6-λεπτη δοκιμασία βαδίσεως κατά 25,7% (από 358m σε 450m), αν και το PCI/EEI παρέμεινε σταθερό (0,55). Ελάχιστη βελτίωση υπήρξε στη δοκιμασία sit-to-stand (από 13 επαναλήψεις σε 14), ωστόσο με χαμηλότερη καρδιακή συχνότητα υποκειμενική αίσθηση της δύσπνοιας και κόπωση. Ο χρόνος στο TUG μειώθηκε από 8,51’’ σε 6,87’’. Σημαντική αύξηση σημειώθηκε επίσης στο επίπεδο εβδομαδιαίας φυσικής δραστηριότητας.

Συμπεράσματα

Η συμμετοχή σε πρόγραμμα εποπτευόμενης άσκησης για ογκολογικούς ασθενείς με πολυνοσηρότητα και πολυεστιακές μεταστάσεις είναι κάτι εφικτό και ωφέλιμο για πολλαπλές φυσιολογικές και λειτουργικές παραμέτρους.