Διεγχειρητικά Κατάγματα των Μηριαίων Κονδύλων κατά τη Διάρκεια Πρωτογενούς Ολικής Αρθροπλαστικής Γόνατος: Παρουσίαση Περίπτωσης και Ανασκόπηση της Βιβλιογραφίας

ΕΙΣΑΓΩΓΗ/ΣΚΟΠΟΣ: Τα διεγχειρητικά κατάγματα των μηριαίων κονδύλων αποτελούν σπάνια (0,39%) επιπλοκή της πρωτογενούς ολικής αρθροπλαστικής γόνατος (ΟΑΓ), συνήθως όταν χρησιμοποιούνται προθέσεις αντικατάστασης του οπίσθιου χιαστού συνδέσμου (PS) λόγω υπερβολικής εκτομής οστού στη θέση του box ή οστεοπορωτικού οστού. Σκοπός μας είναι η παρουσίαση μίας περίπτωσης διεγχειρητικού κατάγματος του έξω μηριαίου κονδύλου κατά τη διάρκεια πρωτογενούς ΟΑΓ σε μία ασθενή με φλεγμονώδη αρθρίτιδα και η ανασκόπηση της σχετικής βιβλιογραφίας.

ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ: Γυναίκα 59 ετών με ιστορικό ψωρίασης κατά πλάκας και σακχαρώδους διαβήτη, προγραμματίστηκε για ΟΑΓ του ΔΕ γόνατος λόγω ψωριασικής αρθρίτιδας. Ακτινολογικά υπήρχε νόσος και των τριών διαμερισμάτων του ΔΕ γόνατος. Η ασθενής υποβλήθηκε σε ΟΑΓ με πρόθεση τύπου PS. Μετά τις οστεοτομίες του μηριαίου και την τοποθέτηση της δοκιμαστικής πρόθεσης, διαπιστώθηκε ρωγμώδες κάταγμα του έξω μηριαίου κονδύλου στο μετωπιαίο επίπεδο. Το κάταγμα κρίθηκε σταθερό και αποφασίστηκε η τοποθέτηση της πρόθεσης χωρίς τη διενέργεια οστεοσύνθεσης. Η μετεγχειρητική ακτινογραφία ήταν ικανοποιητική και αποφασίστηκε η μη τροποποίηση του τυπικού πρωτοκόλλου αποκατάστασης.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Η μετεγχειρητική πορεία της ασθενούς ήταν ομαλή, με άμεση κινητοποίηση, βελτίωση του εύρους κίνησης και χωρίς επιπλοκές από το τραύμα. Η ασθενής παρακολουθήθηκε στις 2, 4, 6, 8, 12 και 16 εβδομάδες. Στην τελευταία επανεξέταση βάδιζε χωρίς τη χρήση βοηθήματος και χωρίς πόνο, με ικανοποιητικό εύρος κίνησης. Επίσης, κατά την τελευταία επανεξέταση παρουσίαζε βελτίωση του εύρους κίνησης από 20°-110° προεγχειρητικά σε 0°-120° και του HSS Knee Score από 55 σε 90.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Στη βιβλιογραφία δεν υπάρχει σαφώς καθορισμένο πρωτόκολλο των ιατρογενών καταγμάτων των μηριαίων κονδύλων κατά τη διάρκεια ΟΑΓ. Περιγράφονται διάφορες θεραπευτικές επιλογές, που περιλαμβάνουν την παρακολούθηση, την οστεοσύνθεση, τη χρήση στειλεών και augments, την αύξηση του περιορισμού της πρόθεσης και την τροποποίηση της μετεγχειρητικής αποκατάστασης. Κάθε περίπτωση θα πρέπει να αντιμετωπίζεται εξατομικευμένα, με βάση τα χαρακτηριστικά του κατάγματος και του ασθενούς, καθώς και την εμπειρία του χειρουργού.