Άσηπτη νέκρωση μηνοειδούς: διάγνωση, διαχείριση και αντιμετώπιση

Εισαγωγή

Η άσηπτη νέκρωση του μηνοειδούς ή Kienbock’s νόσος είναι σχετικά σπάνια. Η αιτία της νόσου παραμένει άγνωστη και συνοδεύεται από προοδευτικό πόνο και απώλεια της λειτουργικότητας του καρπού. Έχουν περιγραφεί διάφοροι τρόποι αντιμετώπισης βάσει του απεικονιστικού σταδίου της ασθένειας.

Σκοπός 

Σκοπός της παρούσας μελέτη είναι η διερεύνηση, ο τρόπος διαχείρισης και η αντιμετώπιση της Kienbock’s νόσου.

Υλικό & Μέθοδος 

Συλλέξαμε προοπτικά τα δεδομένα των ασθενών (από 2010 έως 2021) σχετικά με τα δημογραφικά στοιχεία, τη κλινική εικόνα, τον απεικονιστικό έλεγχο (ακτινολογικό και μαγνητική τομογραφία), το τρόπο αντιμετώπισης, τη μετεγχειρητική πορεία και τις επιπλοκές.

Αποτελέσματα

Μελετήθηκαν 32 ασθενείς με μέση ηλικία 34 έτη (16 έως 67 έτη). Απεικονιστικά ταξινομήθηκαν σε στάδιο ΙΙ (n: 11), στάδιο ΙΙΙA (n: 8), στάδιο ΙΙΙΒ (n: 5), στάδιο ΙΙΙC (n: 5) και στάδιο IV(n: 3).Οι ασθενείς αντιμετωπίστηκαν, συντηρητικά (ομάδα Α, n:7) και χειρουργικά (ομάδα Β, n: 25). Οι χειρουργικέςτεχνικές που εφαρμόστηκαν ήταν : Οστεοτομία αποσυμπίεσης με βράχυνσης κερκίδας (ομάδα Β1, n: 10), σκαφο - πολυγωνική αρθρόδεση [caphoid – trapezium - trapezoid fusion (STT)] (ομάδα Β2, n:6), σκαφοειδούς – κεφαλωτή αρθρόδεση (ομάδα Β3, n:7), διάσωση καρπού (proximal row carpectomy) (ομάδα Β4, n:3)

Μετεγχειρητικά,

1. Το τόξο κάμψης – έκτασης του καρπού έχει καλύτερα αποτελέσματα στις ομάδες Β1, Β3, Β4.
2. Ικανοποιημένοι ασθενείς και βελτίωση της δύναμης δραγμού εμφανίζονται σε όλες τις χειρουργικές ομάδες. 
3. Το 40% δεν επιστρέφουν στις προηγούμενες δραστηριότητες τους και το 20% παρουσιάζει μετεγχειρητικό πόνο.

Επιπλοκές

1. Κατάρρευση (collapse) του διαστήματος της άρθρωσης εμφανίζεται στο 25%.
2. Οι ασθενείς του σταδίου ΙΙ έχουν καλύτερα αποτελέσματα σε σχέση με τους ασθενείς του σταδίου ΙΙΙ και IV.
3. Οι οστεοαρθρικές αλλοιώσεις του καρπού εμφανίζονται στο 15%.

Η μετεγχειρητική παρακολούθηση διήρκησε ένα έτος.

Συμπεράσματα

Στη Kienbock’s νόσος η έγκαιρη διάγνωση είναι μείζονος σημασίας για τη διαχείριση της νόσου. Η βέλτιστη θεραπεία της παραμένει ένα πεδίο αμφιλεγόμενο. Από το μέτριο έως το προχωρημένο στάδιο, η διεξοδική ανάλυση στον ασθενής για τους κινδύνους και τα οφέλη τις κάθε χειρουργικής επέμβασης, είναι αναγκαία.