Ιδιοπαθής χονδρόλυση του ισχίου: Παρουσίαση σπάνιου περιστατικού και ανασκόπηση της διεθνούς βιβλιογραφίας

ΕΙΣΑΓΩΓΗ/ΣΚΟΠΟΣ: Η ιδιοπαθής χονδρόλυση του ισχίου αποτελεί μια σπάνια πάθηση που εμφανίζεται κυρίως σε έφηβα κορίτσια . Χαρακτηρίζεται από ταχέως εξελισσόμενη καταστροφή του αρθρικού χόνδρου της μηριαίας κεφαλής. Οδηγεί προοδευτικά σε περιορισμό του φυσιολογικού εύρους κίνησης και σύγκαμψη του ισχίου. Στην συγκεκριμένη εργασία περιγράφεται η αντιμετώπιση ενός κοριτσιού με ιδιοπαθή χονδρόλυση του ισχίου που προσήλθε με ήπιο άλγος στο αριστερό ισχίο και χωλότητα βάδισης. ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ: Κορίτσι 11 ετών προσήλθε στο Νοσοκομείο μας λόγω ήπιου άλγους στο αριστερό ισχίο και χωλότητας βάδισης από μηνός, χωρίς ιστορικό κάκωσης, εμπυρέτου ή άλλης παθολογίας. Υποβλήθηκε σε ακτινολογικό έλεγχο χωρίς παθολογικά ευρήματα. Οι δείκτες φλεγμονής ήταν φυσιολογικοί. Κατά την κλινική εξέταση το αριστερό ισχίο εμφάνιζε φυσιολογικό εύρος κίνησης. Συστήθηκε αποφόρτιση και επανεκτίμηση επί εμμονής των συμπτωμάτων. Τέσσερις μήνες μετά, η ασθενής επανήλθε λόγω επιδείνωση της κλινικής εικόνας. Εμφάνιζε κλίση της λεκάνης, αδυναμία φόρτισης του αριστερού κάτω άκρου και επώδυνο περιορισμό του ισχίου σε κάμψη, απαγωγή και έξω στροφή . Ο νέος ακτινολογικός έλεγχος ανέδειξε στένωση του μεσάρθριου διαστήματος και οστεοπενία πέριξ της άρθρωσης. Η μαγνητική τομογραφία ανέδειξε λέπτυνση του χόνδρου της μηριαίας κεφαλής, υποχόνδρια οστική καταστροφή και οστικό οίδημα στη σύστοιχη κοτύλη. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Η ασθενής παρέμεινε κλινήρης με τοποθέτηση δερματικών έλξεων και τέθηκε σε συστηματική αγωγή με ιβουπροφένη. Μετά από 2 μήνες εμφάνιζε βελτίωση του εύρους κίνησης του αριστερού ισχίου και μείωση του άλγους. Τέθηκε σε πρόγραμμα φυσικοθεραπείας και βάδιση με μερική φόρτιση. Μετά από 6 μήνες η ασθενής δύναται να βαδίζει με πλήρη ανώδυνη φόρτιση του αριστερού κάτω άκρου και με ήπια σύγκαμψη του ισχίου. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η ιδιοπαθής χονδρόλυση του ισχίου στα παιδιά αποτελεί μια σπάνια, αλλά σοβαρή πάθηση καθώς οδηγεί σε προοδευτική στένωση του μεσάρθριου και αγκύλωση του ισχίου. Η αντιμετώπισή της παραμένει αμφιλεγόμενη. Η συντηρητική θεραπεία με αποφόρτιση, μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη και φυσικοθεραπεία φαίνεται να έχει το καλύτερο λειτουργικό αποτέλεσμα.