Οι αντιϊκοί παράγοντες άμεσης δράσης για την αντιμετώπιση της χρόνιας ηπατίτιδας C επιδρούν στην επιθυμία χρήσης ουσιών σε ασθενείς υπό μεθαδόνη και βουπρενορφίνη ανάλογα με τη δόση των χορηγούμενων για την εξάρτηση φαρμάκων.

Εισαγωγή: Η χορήγηση αντιϊκών παραγόντων άμεσης δράσης (DAAs) για την εκρίζωση του ιού της ηπατίτιδας C σε ασθενείς με διαταραχή χρήσης ουσιών υπό μεθαδόνη και βουπρενορφίνη επιδρά στη λειτουργικότητα αυτών των ασθενών βελτιώνοντας την ηπατική λειτουργία και προλαμβάνοντας απειλητικές για τη ζωή εκδηλώσεις της νόσου. Ωστόσο δεν υπάρχουν δεδομένα για την επίδρασή της στην επιθυμία χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών, έναν παράγοντα που επηρεάζει σημαντικά τη συμμόρφωση στη θεραπεία και τη πιθανότητα υποτροπής.

Σκοπός: Επίδραση των DAAs για την αντιμετώπιση της χρόνιας ηπατίτιδας C (XHC) στην επιθυμία χρήσης ουσιών σε ασθενείς υπό μεθαδόνη (MMT) και βουπρενορφίνη (BMT) σε σχέση με τη δόση των χορηγούμενων για την εξάρτηση φαρμακευτικών ουσιών.

Υλικό και μέθοδος: Ογδόντα επτά ασθενείς (44 υπό μεθαδόνη και 43 υπό βουπρενορφίνη) διαχωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες: ομάδα ελέγχου μεθαδόνης - CMT (n=21), ομάδα ελέγχου βουπρενορφίνης – CBT (n=21), ομάδα μελέτης μεθαδόνης – SMT (n=23) και ομάδα μελέτης βουπρενορφίνης - SBT (n=22). Οι ομάδες ελέγχου περιελάμβαναν ασθενείς με XHC χωρίς αντιϊκή αγωγή, ενώ οι ομάδες μελέτης αποτελούνταν από ασθενείς με ΧΗC, που έλαβαν αντιϊκή αγωγή. Όλοι οι ασθενείς συμπλήρωσαν τα ψυχομετρικά εργαλεία Heroin Craving Questionnaire (HCQ) και Brief Addiction Monitor (ΒΑΜ) για την εκτίμηση της επιθυμίας χρήσης ουσιών ενώ υποβλήθηκαν και σε εργαστηριακό έλεγχο για τη διερεύνηση της ενζυμικής ηπατικής απόκρισης με μέτρηση των βιοχημικών δεικτών οξαλοξεικής τρανσαμινάσης (SGOT), πυροσταφιλικής τρανσαμινάσης (SGPT), γαλακτικής αφυδρογονάσης (LDH), κρεατοφωσφοκινάσης (CPK), αλκαλικής φωσφατάσης (ALP) και γ-γλουταμινικής τρανσφεράσης (γ-GT) πριν την έναρξη της μελέτης (φάση 1) και μετά το πέρας της αγωγής με DAAs (φάση 2).

Αποτελέσματα: Κατά τη φάση 1, δεν παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων (ελέγχου και μελέτης) ως προς τους μετρούμενους ηπατικούς δείκτες και την επιθυμία χρήσης ουσιών. Στη φάση 2, παρατηρήθηκε σημαντική μείωση της επιθυμίας και στις δύο ομάδες μελέτης, SMT (p<0.001) και SBT (p=0.03), συγκριτικά με τις αντίστοιχες υπό-ομάδες ελέγχου, CMT και CBT. Επιπλέον, η ομάδα μελέτης SMT εμφάνισε σημαντικά λιγότερη επιθυμία (p<0.001) με σημαντική θετική συσχέτιση μεταξύ της δόσης της ουσίας και των μετρούμενων ενζυμικών δεικτών συγκριτικά με τους αντίστοιχους ασθενείς SBT.

Συμπεράσματα: Η αντιϊκή αγωγή βελτιώνει την ηπατική ενζυμική λειτουργία και επιδρά στη μείωση της επιθυμίας χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών. Η χορηγούμενη ουσία για την αντιμετώπιση της εξάρτησης και η δόση φαίνεται να παίζουν σημαντικό ρόλο στην ηπατική ενζυμική απόκριση.

Λέξεις-Κλειδιά: χρόνια ηπατίτιδα C, αντιϊκή αγωγή, μεθαδόνη, βουπρενορφίνη, επιθυμία χρήσης ουσιών.