Ηπατική ενζυμική απόκριση μετά τη θεραπεία με άμεσης δράσης αντιιϊκά για την αντιμετώπιση της χρόνιας ηπατίτιδας C σε ασθενείς με διαταραχή χρήσης ουσιών υπό μεθαδόνη και βουπρενορφίνη

Εισαγωγή: Οι ασθενείς με διαταραχή χρήσης ουσιών (ΔΧΟ) εμφανίζουν σημαντικά υψηλότερη επίπτωση της λοίμωξης από τον ιό της ηπατίτιδας C (HCV) σε σχέση με το γενικό πληθυσμό. Οι αντιιϊκοί παράγοντες άμεσης δράσης (DAAs) για την αντιμετώπιση της λοίμωξης, μέσω της ριζικής εξάλειψης του ιού, αποκαθιστούν την ηπατική λειτουργία και βελτιώνουν τη λειτουργικότητα των ασθενών.

Σκοπός: Επίδραση των DAAs στα ηπατικά ένζυμα σε ασθενείς με χρόνια ηπατίτιδα C (XHC) υπό θεραπευτική αντιμετώπιση της εξάρτησης με μεθαδόνη ή βουπρενορφίνη.

Υλικό και μέθοδος: Εβδομήντα τέσσερις ασθενείς (Ν=74) υπό μεθαδόνη και βουπρενορφίνη διαχωρίστηκαν σε δύο ομάδες – ελέγχου και μελέτης. Η ομάδα ελέγχου (n= 36) αποτελούνταν από ασθενείς με XHC χωρίς αντιιϊκή αγωγή, ενώ η ομάδα μελέτης (n=38) περιελάμβανε ασθενείς, με XHC που έλαβαν αντιιϊκή αγωγή (σοφοσμπουβίρη/βελπατασβίρη - SOF/VEL, γκλεκαπρεβίρη/πιμπρεντασβίρη - G/P). Κάθε ομάδα διαχωρίστηκε περαιτέρω σε δύο υπό-ομάδες ανάλογα με τη χορηγούμενη θεραπευτική ουσία για την αντιμετώπιση της εξάρτησης, μεθαδόνη (ΜΜΤ) ή βουπρενορφίνη (ΒΜΤ), σχηματίζοντας τέσσερις (4) υπό-ομάδες: ομάδα ελέγχου μεθαδόνης – CΜΤ (n=19), ομάδα ελέγχου βουπρενορφίνης – CΒΤ (n=17), ομάδα μελέτης μεθαδόνης – SΜΤ (n=20) και ομάδα μελέτης βουπρενορφίνης – SΒΤ (n=18). Όλοι οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε εργαστηριακό έλεγχο των ηπατικών ενζύμων οξαλοξεικής τρανσαμινάσης (AST), πυροσταφυλικής τρανσαμινάσης (ALT), γαλακτικής αφυδρογονάσης (LDH), κρεατοφωσφοκινάσης (CPK), αλκαλικής φωσφατάσης (ALP) και γ-γλουταμινικής τρανσφεράσης (γ-GT) πριν την έναρξη της μελέτης (φάση 1) και μετά το πέρας της αγωγής με DAAs (φάση 2).

Αποτελέσματα: Κατά τη φάση 1 δεν παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά ως προς τους μετρούμενους δείκτες μεταξύ των ομάδων μελέτης και ελέγχου. Κατά τη φάση 2, οι ασθενείς της ομάδας μελέτης εμφάνισαν σημαντικά χαμηλότερες τιμές στους δείκτες SGOT (p=0.003), SGPT (p=0.01), γ-GT (p=0.02) και ALP (p<0.001), σε σχέση με την ομάδα ελέγχου, ενώ δε βρέθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά στους δείκτες LDH και CPK. Σε σχέση με τη χορηγούμενη ουσία για την αντιμετώπιση της εξάρτησης, στους SMT ασθενείς παρατηρήθηκε σημαντική μείωση των δεικτών SGOT (p=0.04), SGPT (p=0.02) και γ-GT (p=003) σε σύγκριση με τους αντίστοιχους ασθενείς της ομάδας ελέγχου (CMT). Ανάλογη σημαντική μείωση μόνο των δεικτών SGOT (p<0.001) και SGPT (p=0.007) παρατηρήθηκε και στoυς SBT συμμετέχοντες σε σύγκριση με τους ασθενείς της ομάδας ελέγχου (CBT). Στη σύγκριση μεταξύ των υπο-ομάδων μελέτης, SΜΤ και SΒΤ, οι ασθενείς υπό μεθαδόνη εμφάνισαν σημαντικά χαμηλότερες τιμές στους δείκτες SGOT (p=0.01), SGPT (p=0.02), ALP (p=0.01), και γ-GT (p=0.03) σε σχέση με τους αντίστοιχους ασθενείς υπό βουπρενορφίνη.

Συμπεράσματα: Παρατηρήθηκε άμεση βελτίωση των ηπατικών ενζύμων μετά τη θεραπεία με DAAs. Αναδείχθηκε σημαντικότερη ηπατική ενζυμική απόκριση στους ασθενείς υπό μεθαδόνη σε σύγκριση με τους ασθενείς υπό βουπρενορφίνη.

Λέξεις κλειδιά: ηπατίτιδα C, μεθαδόνη, βουπρενορφίνη, διαταραχή χρήσης ουσιών