ΔΙΕΝΕΡΓΕΙΑ ΠΡΩΙΜΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΚΕΝΤΗΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΕ ΝΟΣΗΛΕΥΟΜΕΝΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΚΙΡΡΩΣΗ ΤΟΥ ΗΠΑΤΟΣ

Εισαγωγή: Οι διεθνείς οδηγίες προτείνουν την άμεση διενέργεια διαγνωστικής παρακέντησης σε όλους τους ασθενείς με κίρρωση του ήπατος και ασκίτη που εισάγονται στο νοσοκομείο.

Μέθοδοι: Αναλύθηκαν αναδρομικά οι ασθενείς με κίρρωση ήπατος που εισήχθησαν μετά από προσέλευση στο τμήμα επειγόντων περιστατικών και νοσηλεύθηκαν την τετραετία 2019-2022 στην Α΄ Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική ΑΠΘ. Συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη ασθενείς με κλινικά εμφανή (2^ου ή 3^ου βαθμού) ασκίτη. Δεν συμπεριλήφθηκαν ασθενείς που εισήχθησαν για προγραμματισμένη διερεύνηση ή επέμβαση. Ως πρώιμη διενέργεια παρακέντησης ορίσθηκε η διενέργεια εντός 24ωρών από την εισαγωγή.

Σκοπός: Η εξέταση του οφέλους της άμεσης διενέργειας διαγνωστικής παρακέντησης σε νοσηλευόμενους κιρρωτικούς ασθενείς με ασκίτη κατά την εισαγωγή τους στο νοσοκομείο.

Αποτελέσματα: Συνολικά καταγράφηκαν 117 νοσηλείες από 93 διαφορετικούς ασθενείς. Οι ασθενείς είχαν μέσο όρο ηλικίας 66.2 ± 11.8 έτη και ήταν σε πλειοψηφία άρρενες (74.4%). Η κατάχρηση αλκοόλ (52.1%) και η μη αλκοολική στεατοηπατίτιδα (21.4%) αποτελούσαν τα κυριότερα αίτια κίρρωσης. Το 20.5% των ασθενών είχε ηπατοκυτταρικό καρκίνο και το 21.4% θρόμβωση πυλαίας φλέβας. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας απεβίωσε το 20.4% των ασθενών (19 ασθενείς). Οι περισσότεροι ασθενείς ανήκαν σε στάδιο Β κατά Child-Pugh (55.6%), ακολουθούμενοι από ασθενείς σε στάδιο C (43.6%). Οι περισσότεροι ασθενείς (67.5%) εμφάνιζαν ασκίτη 3^ου βαθμού . Η πλειονότητα των ασθενών (74.4%) υποβλήθηκαν σε παρακέντηση εντός 24ώρου. Συνολικά, 12% των ασθενών εμφάνιζαν αυτόματη βακτηριακή περιτονίτιδα κατά την πρώτη παρακέντηση, χωρίς να παρατηρείται διαφορά σε σχέση με την αμεσότητα της παρακέντησης. Οι ασθενείς που εισήχθησαν σε μέρα μετά την οποία ακολουθούσε αργία ήταν πιο πιθανό να μην υποβληθούν σε παρακέντηση εντός 24ωρών (p=0.004). Δεν παρατηρήθηκε διαφορά όσον αφορά τη βαρύτητα της νόσου, την έκβαση της νοσηλείας και την εμφάνιση επιπλοκών μεταξύ των ομάδων πρώιμης και όψιμης παρακέντησης. Οι ασθενείς που υποβλήθηκαν σε πρώιμη διαγνωστική παρακέντηση εμφάνιζαν σημαντικά μικρότερη διάρκεια νοσηλείας (9.2 ± 6.9 ημέρες) σε σχέση με τους ασθενείς που υποβλήθηκαν σε όψιμη παρακέντηση (11.9 ± 7 ημέρες) (p = 0.037).

Συμπεράσματα: Η μελέτη μας επιβεβαιώνει το όφελος της πρώιμης διαγνωστικής παρακέντησης όσον αφορά τη μικρότερη διάρκεια νοσηλείας των ασθενών. Η απουσία οφέλους όσον αφορά την έκβαση των ασθενών πιθανόν να οφείλεται στο σχετικά μικρό δείγμα της μελέτης.