ΚΛΙΝΙΚΟΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΕΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΗΠΑΤΟΣ ΣΕ ΥΠΕΡΒΑΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΧΥΣΑΡΚΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ MEΤΑΒΟΛΙΚΑ ΣΧΕΤΙΖΟΜΕΝΗ ΣΤΕΑΤΩΤΙΚΗ ΝΟΣΟ ΤΟΥ ΗΠΑΤΟΣ (ΜΕΣΝΗ)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Παρότι η βιοψία ήπατος παραμένει η μέθοδος εκλογής, η ελαστογραφία ήπατος αποτελεί την κύρια μη επεμβατική μέθοδο για την αξιολόγηση της σοβαρότητας της ηπατικής νόσου. Μικρός αριθμός μελετών έχουν αναδείξει τον Δείκτη Μάζας Σώματος (ΔΜΣ) ως παράγοντα ασυμφωνίας των αποτελεσμάτων των δύο αυτών μεθόδων ειδικά σε ασθενείς με ΜΕΣΝΗ.

ΣΚΟΠΟΣ: Να εκτιμηθούν τα βιοχημικά και ιστολογικά χαρακτηριστικά υπέρβαρων και παχύσαρκων ασθενών με ΜΕΣΝΗ, καθώς και η τυχόν επίδραση του ΔΜΣ στο βαθμό συσχέτισης της σοβαρότητας της ηπατικής ίνωσης στη βιοψία και της ηπατικής ακαμψίας στην ελαστογραφία.

ΜΕΘΟΔΟΙ: Συμπεριλήφθηκαν όλοι οι ασθενείς με ΜΕΣΝΗ και ΔΜΣ >25 kg/m² που παρακολουθούνταν στα εξωτερικά μας ιατρεία, είχαν υποβληθεί σε ελαστογραφία ήπατος και είχαν πρόσφατη (εντός 6μήνου) βιοψία ήπατος ή διάγνωση κίρρωσης με ευρέως αποδεκτά απεικονιστικά κριτήρια. Υπέρβαροι θεωρήθηκαν οι ασθενείς με ΔΜΣ >25-30 kg/m² και παχύσαρκοι οι ασθενείς με ΔΜΣ >30 kg/m². H ελαστογραφία ήπατος έγινε με Fibroscan. Οι βιοψίες ήπατος αξιολογήθηκαν από έναν παθολογοανατόμο και εκτιμήθηκαν με βάση τις ταξινομήσεις NASH CRN Activity Score και Brunt fibrosis staging system (κίρρωση: στάδιο ίνωσης 4). Η σύγκριση των διαφόρων παραμέτρων μεταξύ υπέρβαρων και παχύσαρκων ασθενών έγινε μέσω παραμετρικών και μη παραμετρικών δοκιμασιών, ο βαθμός συσχέτισης εκτιμήθηκε με τον συντελεστή Spearman, ενώ η σύγκριση των βαθμών συσχέτισης έγινε μέσω του Fisher’s- Z test σε λογισμικό στατιστικής ανάλυσης SPSS.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Συνολικά, συμπεριλήφθηκαν 111 ασθενείς με ΜΕΣΝΗ (40 υπέρβαροι και 71 παχύσαρκοι). Οι παχύσαρκοι δεν διέφεραν από τους υπέρβαρους ασθενείς ως προς τα επίπεδα των ΑLT, AST, ALP, GGT, ολική/άμεση χολερυθρίνη, ολική χοληστερόλη, HDL, LDL, τριγλυκερίδια, ουρία, κρεατινίνη, αλβουμίνη, ινσουλίνη, C-peptide, αιμοσφαιρίνη, λευκά αιμοσφαίρια, αιμοπετάλια, INR, φερριτίνη ή Hba1c. Οι παχύσαρκοι σε σχέση με τους υπέρβαρους ασθενείς είχαν σπανιότερα απλό λιπώδες ήπαρ και συχνότερα κίρρωση (λιπώδες ήπαρ/στεατοηπατίτιδα/κίρρωση: 12,7/46,5/40,8% vs 32,5/40/27,5%, p=0,037), σημαντικά σοβαρότερη ίνωση (2,5±1,5 vs 1,9±1,6, p=0,039) και μη σημαντική διαφορά ως προς την ιστολογική δραστηριότητα (NAS score: 4,2±1,5 vs 3,6±1,7, p=0,13). Μεταξύ των μη κιρρωτικών, οι παχύσαρκοι σε σχέση με τους υπέρβαρους είχαν σχετικά συχνότερα στεατοηπατίτιδα (78,6% vs 55,2%, p=0,066). Δεν παρατηρήθηκε διαφορά ως προς τα επίπεδα ηπατικής ακαμψίας σε ελαστoγραφία μεταξύ των δύο ομάδων, ενώ οι παχύσαρκοι είχαν σημαντικά υψηλότερες τιμές CAP (301±49 vs 259±59, p=0,011). Ο βαθμός συσχέτισης της σοβαρότητας της ηπατικής ίνωσης και της ηπατικής ακαμψίας ήταν υψηλός τόσο σε υπέρβαρους (r=0,70, p<0,001) όσο και σε παχύσαρκους ασθενείς (r=0,69, p<0,001), χωρίς να διαφέρει ανάμεσα στις δύο ομάδες (z=0,119, p=0,90).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Οι παχύσαρκοι σε σχέση με τους υπέρβαρους ασθενείς με ΜΕΣΝΗ εμφανίζουν πιο σοβαρές ιστολογικές βλάβες, ενώ η γενική συσχέτιση της ηπατικής ακαμψίας σε ελαστογραφία με την ιστολογική σοβαρότητα της ηπατικής ίνωσης δεν φαίνεται να επηρεάζεται σημαντικά από την κατηγορία του ΔΜΣ.