H ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑΤΙΚΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΣΕ ΒΙΟΜΕΤΡΙΚΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΒΟΛΙΚΕΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΥΣ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΜΕΤΑΒΟΛΙΚΑ ΣΧΕΤΙΖΟΜΕΝΗ ΣΤΕΑΤΩΤΙΚΗ ΝΟΣΟ ΤΟΥ ΗΠΑΤΟΣ - ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ-ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΥΧΑΙΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ ΚΛΙΝΙΚΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ

H ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑΤΙΚΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΣΕ ΒΙΟΜΕΤΡΙΚΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΒΟΛΙΚΕΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΥΣ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΜΕΤΑΒΟΛΙΚΑ ΣΧΕΤΙΖΟΜΕΝΗ ΣΤΕΑΤΩΤΙΚΗ ΝΟΣΟ ΤΟΥ ΗΠΑΤΟΣ - ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ-ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΥΧΑΙΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ ΚΛΙΝΙΚΩΝ ΔΟΚΙΜΩΝ  

Μπάρμπας Ι.¹, Χαραλαμπίδης Κ.¹, Καρυπίδου Ε.², Σάνος Χ¹  , Σινάκος Ε¹.

1. Δ’ Παθολογική Κλινική Α.Π.Θ., Γ.Ν.Θ. «Ιπποκράτειο», Θεσσαλονίκη  

2. Β’ Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική Α.Π.Θ., Γ.Ν.Θ. «Ιπποκράτειο», Θεσσαλονίκη  

Εισαγωγή : Η μεταβολικά σχετιζόμενη στεατωτική νόσος του ήπατος αποτελεί τη συχνότερη ηπατοπάθεια, έχοντας ως μοναδική θεραπευτική επιλογή τις αλλαγές του τρόπου ζωής, που στοχεύουν κυρίως στην απώλεια βάρους. Η διαλειμματική νηστεία αποτελεί μια από τις πιο διαδεδομένες διαιτητικές παρεμβάσεις με πιθανά πρόσθετα οφέλη πέραν της απώλειας βάρους.

Σκοπός: Σκοπός της παρούσας συστηματικής ανασκόπησης και μετα-ανάλυσης είναι η μελέτη της επίδρασης της διαλειμματικής νηστείας σε ασθενείς με μεταβολικά σχετιζόμενη στεατωτική νόσος του ήπατος.

Μέθοδοι: Έγινε βιβλιογραφική αναζήτηση στις βάσεις δεδομένων MEDLINE, EMBASE και Cochrane Central αναζητώντας ελεγχόμενες τυχαιοποιημένες κλινικές μελέτες, που έχουν ως πληθυσμό ασθενείς με μεταβολικά σχετιζόμενη στεατωτική νόσος του ήπατος, που ακολούθησαν ως παρέμβαση διαλειμματική νηστεία. Εκβάσεις ενδιαφέροντος αποτελέσαν οι σωματομετρικές μετρήσεις, οι τρανσαμινάσες, το λιπιδαιμικό και γλυκαιμικό προφιλ και η ελαστογραφία ήπατος. H αναζήτηση ολοκληρώθηκε στις 21 Ιανουάριου του 2023. Έγινε κριτική αξιολόγηση των μελετών και ακολούθησε στατιστική σύνθεση των δεδομένων.  

Αποτελέσματα: Στη μελέτη μας αναλύθηκαν 6 μελέτες (554 ασθενείς) με διάρκεια από 8 έως 20 εβδομάδες. Οι μελέτες διέφεραν μεταξύ τους ως προς τον τρόπο διάγνωσης της μεταβολικά σχετιζόμενη στεατωτική νόσος του ήπατος, άλλα και ως προς τον τύπο της διαλειμματικής νηστείας. Επιπλέον, παρατηρήθηκε υψηλή κλινική και στατιστική ετερογένεια μεταξύ των μελετών. Βελτίωση παρατηρήθηκε στην παράμετρο ελεγχόμενης απόσβεσης (CAP) -34.05kPa 95% CI(-75.7, 7.61) και στην ηπατική ακαμψία (LSM) -0.56dB/m 95% CI (-1.17, 0.05) . Επιπρόσθετα, παρατηρήθηκε σημαντική μείωση του σωματικού βάρους -3.31kg 95%CI(-4.47,-2.15), της πυροσταφυλικής τρανσαμινασης (ALT) -14.53IU/L 95%CI(-17.97,-11.08), της οξαλοξικής τρανσαμινάσης (AST) -6.64IU/L 95%CI(-14.06, 0.79) και των τριγλυκεριδίων -36.91mg/dl 95%CI (-61.18,-12.64).

Συμπεράσματα: Η διαλειμματική νηστεία θα μπορούσε να αποτελέσει μία εναλλακτική διαιτητική παρέμβαση σε ασθενείς με μεταβολικά σχετιζόμενη στεατωτική νόσος του ήπατος. Είναι αναγκαία η οργάνωση τυχαιοποιημένων κλινικών δοκιμών με μεγαλύτερη διάρκεια παρακολούθησης και μεγαλύτερο δείγμα πληθυσμού, ώστε να επικυρωθούν τα ευρήματα της παρούσας συστηματικής ανασκόπησης, αλλά και να ερευνηθεί η αποτελεσματικότητα της διαλειμματικής νηστείας σε σύγκριση με άλλους τύπους δίαιτας.