|
Εισαγωγή: Οι ιξωδοελαστικές δοκιμασίες της πήξης αποτελούν σύγχρονη προσέγγιση για την αξιολόγηση τόσο των προπηκτικών, όσο και των αντιπηκτικών παραγόντων της πήξης, της ινωδόλυσης και της σταθερότητας του θρόμβου. Επίσης, προσφέρουν μια πιο ακριβή εκτίμηση των διαταραχών της πήξης σε σύγκριση με τις συμβατικές δοκιμασίες. Η κλινική τους αξία και ο προγνωστικός ρόλος τους στην οξεία επί χρονίας ηπατική ανεπάρκεια (ΟΕΧΗΑ) και στην οξεία ρήξη αντιρρόπησης (ΟΡΑ) δεν έχει διευκρινιστεί επαρκώς.
Μέθοδοι: Το «υποπηκτικό» προφίλ ορίστηκε, ως παρουσία τουλάχιστον 4 από τις 9 παραμέτρους της Περιστροφικής Θρομβοελαστομετρίας (ROTEM) εκτός των φυσιολογικών ορίων (4 στο ΕΧΤΕΜ, 4 στο ΙΝΤΕΜ και 1 στο FIBTEM). Οι παράμετροι που μετρήθηκαν ήταν της έναρξης (CT), του σχηματισμού (CFT), της ταχύτητας και πάχους (α-angle) και της σκληρότητας του θρόμβου (MCF). Οι ασθενείς κατατάχθηκαν σε αυτούς με «υποπηκτικό» και σε «μη υποπηκτικό» προφίλ. Από τις παραμέτρους της ινωδόλυσης υπολογίσθηκαν η μέγιστη λύση του θρόμβου (ML), και ο δείκτης λύσης του θρόμβου μετά από το MCF στα 30, 45 & 60 min (LΙ30, LΙ45, LΙ60) στο ΕΧΤΕΜ και το FIBTEM.
Στόχοι: Η σύγκριση των παραμέτρων της ινωδόλυσης βάσει μετρήσεων του ROTEM σε ΟΕΧΗΑ και ΟΡΑ, σε ασθενείς με «υποπηκτικό» συγκριτικά με αυτούς με μη «υποπηκτικό» προφίλ και σε αυτούς με MELD ≥15 συγκριτικά με αυτούς <15.
Αποτελέσματα: Μελετήθηκαν προοπτικά 84 διαδοχικοί ασθενείς, [35 με ΟΕΧΗΑ και 49 με ΟΡΑ, διάμεσης ηλικίας 60 (ενδοτεταρτημοριακό εύρος 50,0-71,2), 82,1% άνδρες, MELD 18,0 (12,0-25,0), αλκοολικής, ιογενούς και άλλης αιτιολογίας 51,2%, 14,3% και 34,5%, αντίστοιχα]. To 51.4% των ΟΕΧΗΑ και το 38,8% των ΟΡΑ είχαν «υποπηκτικό» προφίλ (p=0,515). Οι ΟΕΧΗΑ παρουσίαζαν υποϊνωδόλυση συγκριτικά με τους ΟΡΑ [MLEXTEM 8 (3-13) έναντι 12 (7-15), p=0,014 και LI60EXTEM, 96 (92,25-98,75) έναντι 94 (90-90) αντίστοιχα, p=0,051]. Επίσης κάποια στοιχεία υποϊνωδόλυσης είχαν οι 37 ασθενείς με «υποπηκτικό» συγκριτικά με αυτούς χωρίς «υποπηκτικό» προφίλ [LI45EXTEM (97-100) έναντι 98 (95-100), p=0.033] αν και η μέγιστη λύση του θρόβου δεν διέφερε μεταξύ των δύο ομάδων. Αντίθετα, οι ασθενείς με MELD ≥15 παρουσίαζαν μεγαλύτερη ινωδόλυση με υψηλότερη μέγιστη λύση θρόμβου συγκριτικά με αυτούς με MELD <15 [MLFIBTEM 2,5 (0-8,25) έναντι 0 (0-5), αντίστοιχα p=0,033].
Συμπεράσματα: Οι ασθενείς με οξεία επί χρονίας ηπατική ανεπάρκεια χαρακτηρίζονται από στοιχεία υποϊνωδόλυσης συγκριτικά με αυτούς με οξεία ρήξη της αντιρρόπησης. Το ποσοστό του «υποπηκτικού» προφίλ δεν διέφερε μεταξύ των δύο ομάδων. Αντίθετα, αυτοί με πολύ προχωρημένη ηπατική νόσο είχαν στοιχεία υπερινωδόλυσης σύμφωνα με τις μετρήσεις της θρομβοελαστομετρίας, συγκριτικά με αυτούς με λιγότερο προχωρημένη ηπατική νόσο.
|
