Κλινικο-επιδημιολογικές διαφορές μεταξύ ασθενών με HCV ανάλογα με τον τρόπο μόλυνσης τους

Εισαγωγή: Με την εισαγωγή των αμέσως δρώντων αντιικών (direct active antivirals - DAAs) στην κλινική πράξη, η εκρίζωση της HCV λοίμωξης θεωρείται πλέον ένας εφικτός στόχος. Ενώ οι χρήστες ναρκωτικών ουσιών
(ΧΕΝ) είναι ο πληθυσμός υψηλότερου κινδύνου για λοίμωξη από τον ιό της ηπατίτιδας C, ιστορικά στον ελληνικό χώρο ένα σημαντικό ποσοστό των HCV ασθενών προέρχονται από το γενικό πληθυσμό χωρίς πρότερη χρήση ουσιών. Αυτές οι δύο υποομάδες εμφανίζουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, τα οποία εμφανίζουν ενδιαφέρον ως προς το ρόλο τους στην αντιμετώπιση και την μακροχρόνια παρακόλουθηση του πληθυσμού αυτού.

Σκοπός - Μέθοδος: Σκοπός της μελέτης μας ήταν η ταυτοποίηση πιθανών διαφορών στα χαρακτηριστικά των ΧΕΝ και μη-ΧΕΝ ασθενών με ηπατίτιδα C στην Ελλάδα. Ολοι οι ασθενείς ήταν υποψήφιοι για θεραπεία με DAAs το διάστημα 2015-2022. Κλινικοεργαστηριακά και δημογραφικά δεδομένα αναζητήθηκαν από τα ιατρικά αρχεία, ενώ μετρήσεις ελαστογραφίας και υπολογισμός των score APRI και FIB-4 έγιναν κατά πριν την έναρξη της αγωγής. Οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν αρχικά καθ’ όλη τη διάρκεια της θεραπείας.

Αποτελέσματα: 680 ασθενείς συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη. 70.9% (n=482) ήταν άρρενες με διάμεση ηλικία 50,8 έτη ενώ 13.6% εξ’αυτών είχαν ηπατική νόσο με ρήξη της αντιρρόπησης κατά την έναρξη της αγωγής. 62% (n=422) των ασθενών ήταν ΧΕΝ, ενώ οι υπόλοιποι είχαν μολυνθεί με άλλο τρόπο (μη-ΧΕΝ). Συγκρίνοντας τις δύο υποομάδες, οι ΧΕΝ ήταν νεότεροι σε ηλικία (47,3±9,8 έναντι 56,3±12,8 έτη, p<0.001) και με μικρότερο BMI (24,3±4,2 έναντι 26,1±4,6 kg/m², p<0.001). Οι μη-ΧΕΝ είχαν πιο συχνά διαβήτη (4,9% έναντι 1,3%, p<0.001), υπέρταση (10,7% έναντι 8,8%, p<0.001) καθώς και μη αντιρροπούμενη ηπατική νόσο (8,0% έναντι 5,6%, p<0.001). Αυτό αντανακλάται επίσης στις μετρήσεις της ελαστογραφίας (14,6±11,1 έναντι 11,3±7,9 kPa, p=0.001) και στο FIB-4 score (2,8±2,6 έναντι 2,2±4,0,p<0.001). Επιπλέον οι ΧΕΝ ασθενείς τείνουν να έχουν πιο συχνά λοίμωξη με το γονότυπο 3 (36,8% έναντι 8,8%,p<0.001), ενώ δεν παρατηρούνται σημαντικές αποκλίσεις στους άλλους γονότυπους. Δεν υπήρχαν σημαντικές διαφορές σχετικές με το είδος της DAA αγωγής αλλά οι μη-ΧΕΝ ασθενείς εμφάνισαν πιο συχνά ανεπιθύμητες ενέργειες απότοκες της θεραπείας (1,6% έναντι 0,3%, p=0.001).

Συμπέρασμα: Στον ελληνικό πληθυσμό ασθενών με HCV λοίμωξη, οι ΧΕΝ και μη-ΧΕΝ ασθενείς έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, τα οποία μπορεί να επηρεάσουν την επιλογή αγωγής αλλά και τη συνακόλουθη παρακολούθηση τους. Οι κύριες διαφορές που παρατηρούνται αφορούν την ηλικία και είναι ενδεικτικές της παρουσίας στοιχείων μεταβολικού συνδρόμου στους μη-ΧΕΝ ασθενείς.