ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΑΛΚΟΟΛΙΚΗ ΚΙΡΡΩΣΗ ΚΑΙ ΣΑΚΧΑΡΩΔΗ ΔΙΑΒΗΤΗ: ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ 119 ΑΣΘΕΝΩΝ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ο σακχαρώδης διαβήτης (ΣΔ) είναι συχνός στην κίρρωση και έχει σχετισθεί με δυσμενή πρόγνωση. Ωστόσο, δεν υπάρχουν δεδομένα για την επίπτωση των επιπλοκών της κίρρωσης με συνυπάρχοντα ΣΔ.

ΜΕΘΟΔΟΙ

Μελετήθηκαν αναδρομικά στοιχεία ασθενών με ΣΔ από βάση δεδομένων 440 ασθενών με αλκοολική κίρρωση (ΑΚ) διαγνωσμένη μεταξύ 1/2000-6/2017 που είχαν πλήρη παρακολούθηση στο νοσοκομείο μας. Ο ΣΔ που διαγνώστηκε στην παρακολούθηση ορίστηκε ως ηπατογενής διαβήτης (ΗΔ) διαφορετικά (πριν/κατά τη διάγνωση) ως μη-ΗΔ. Η διάγνωση του ΣΔ και η επάρκεια της γλυκαιμικής ρύθμισης βασίστηκαν στις τιμές γλυκόζης νηστείας και γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης; δεν πραγματοποιήθηκε δοκιμασία ανοχής γλυκόζης. Εκτιμήθηκαν:το φύλο, η ηλικία, το Child-Pugh στάδιο, η συνεχιζόμενη χρήση αλκοόλ, οι επιπλοκές της ΑΚ και η σχετιζόμενη με την κίρρωση θνητότητα [κιρσορραγία, βακτηριακή λοίμωξη, ηπατονεφρικό σύνδρομο-1 (ΗΝΣ-1), ηπατική ανεπάρκεια και ηπατοκυτταρικός καρκίνος (ΗΚΚ)].

ΣΚΟΠΟΣ

Διερευνήθηκε η επίπτωση των επιπλοκών και η θνητότητα σε ασθενείς με ΑΚ και ΣΔ.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Κατά την είσοδο στη μελέτη 88 ασθενείς είχαν μη-ΗΔ (πριν/κατά τη διάγνωση της ΑΚ:53/35) ενώ 31 διαγνώστηκαν στην παρακολούθηση. Οι ασθενείς με μη-ΗΔ είχαν άρρεν φύλο:90%, μέση ηλικία:60.4±1 έτη, Child-Pugh A/B/C στάδιο:27/33/28 και ρήξη αντιρρόπησης:59%. Το 71.5% των ασθενών συνέχισε τη χρήση αλκοόλ μετά τη διάγνωση της ΑΚ. Από τους 119 ασθενείς με ΣΔ, το 70.5% λάμβανε ινσουλίνη και το 77.3% είχε ανεπαρκή γλυκαιμική ρύθμιση. Η 5ετής επίπτωση του ΗΔ ήταν 11.2% (συνέχιση/διακοπή αλκοόλ:16.5%/6.6%;p=0.01, Child-Pugh B-C/A:20.1%/5.7%;p=0.003). Οι ασθενείς με κιρσορραγία κατά τη διάγνωση της ΑΚ είχαν σημαντικά μεγαλύτερο ποσοστό ΣΔ έναντι αυτών χωρίς κιρσορραγία:17/44 (38.6%) έναντι 71/396 (17.9%);p<0.001. Οι ασθενείς που εμφάνισαν ασκίτη, κιρσορραγία ή ηπατική εγκεφαλοπάθεια (ΗΕ) στην παρακολούθηση έναντι αυτών που δεν εμφάνισαν είχαν μεγαλύτερο ποσοστό ΣΔ:34.3% έναντι 13.9%; 42.6% έναντι 20.8%; 47.6% έναντι 16.8%, αντίστοιχα (p<0.001). Οι ασθενείς με ΣΔ έναντι αυτών χωρίς ΣΔ είχαν υψηλότερη 5ετή επίπτωση πρώτης ρήξης αντιρρόπησης (84.7% έναντι 44.6%;p<0.001) και επόμενης ρήξης αντιρρόπησης (96% έναντι 38%;p<0.001), ασκίτη (75.9% έναντι 35.5%;p<0.001), κιρσορραγίας (54.3% έναντι 26.5%;p<0.001) και ΗΕ (74.8% έναντι 24.9%;p<0.001). Οι ασθενείς με ΣΔ έναντι αυτών χωρίς ΣΔ είχαν υψηλότερη 5ετή επίπτωση βακτηριακών λοιμώξεων (47.3% έναντι 17.9%;p<0.001), ανθεκτικού ασκίτη (14.4% έναντι 5.6%;p=0.009), ΗΝΣ-1 (21% έναντι 11.9%;p=0.05) και 10ετή επίπτωση ΗΚΚ (35.2% έναντι 10.6%;p=0.02). Απεβίωσαν 70 ασθενείς (58.8%) με ΣΔ (κιρσορραγία:30%, βακτηριακή λοίμωξη:25.7%, ΗΝΣ-1:17.1%, ηπατική ανεπάρκεια:14.2% και ΗΚΚ:12.8%). Οι ασθενείς με ΣΔ είχαν υψηλότερη 5ετή θνητότητα από αυτούς χωρίς ΣΔ συνολικά (63.6% έναντι 38.4%;p<0.001), στους ασθενείς με αντιρροπούμενη (49% έναντι 26.6%;p=0.001) και μη αντιρροπούμενη κίρρωση (74.1% έναντι 48.8%;p<0.001). Στους Child-Pugh B/C ασθενείς με ΣΔ, η 5ετής θνητότητα ήταν σημαντικά υψηλότερη από αυτούς χωρίς ΣΔ (78.8% έναντι 61.3%;p<0.001). Οι ασθενείς με ΣΔ έναντι αυτών χωρίς ΣΔ είχαν υψηλότερη 5ετή θνητότητα μετά την εμφάνιση ασκίτη (75.7% έναντι 55.7%;p<0.001) ή κιρσορραγίας (55.1% έναντι 33.9%;p=0.06). Ανεξάρτητοι παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση ΗΔ ήταν το Child-Pugh στάδιο (HR=2.667;p=0.01) και οριακά η συνέχιση κατανάλωσης αλκοόλ (HR=1.991;p=0.06) και για τη θνητότητα το Child-Pugh στάδιο (HR=4.349;p=0.002), η λήψη ινσουλίνης (HR=2.206;p=0.02) και η μη επαρκής γλυκαιμική ρύθμιση (HR=3.432;p=0.01).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Οι ασθενείς με ΑΚ και ΣΔ παρουσιάζουν υψηλή επίπτωση επιπλοκών και θανάτων. Η βαρύτητα της ΑΚ, η λήψη ινσουλίνης και η ανεπαρκής γλυκαιμική ρύθμιση σχετίστηκαν ανεξάρτητα με τη θνητότητα.