Η ΣΑΡΚΟΠΕΝΙΚΗ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΧΝΗ ΚΑΙ ΣΥΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗ ΗΠΑΤΙΚΗ ΝΟΣΟ ΣΤΟΥΣ ΚΙΡΡΩΤΙΚΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ Η σαρκοπενική παχυσαρκία χαρακτηρίζεται από μειωμένη μυική μάζα σε έδαφος περίσσειας λιπώδους ιστού. Λόγω παχυσαρκίας, η διάγνωση σαρκοπενίας μπορεί να διαφύγει της προσοχής. Έχει αναφερθεί ότι η παχυσαρκία επιδεινώνει την σαρκοπενία, αυξάνει την διήθηση του μυός από λιπώδη ιστό, μειώνει την λειτουργικότητά του και αυξάνει τη θνητότητα σε διάφορες ομάδες πληθυσμού.

ΣΚΟΠΟΣ Μελέτη της συχνότητας και των χαρακτηριστικών των παχύσαρκων και των σαρκοπενικών-παχυσάρκων ασθενών με κίρρωση του ήπατος.

ΜΕΘΟΔΟΙ Καταγράφηκαν τα επιδημιολογικά στοιχεία και οι παράμετροι της βαρύτητας της ηπατικής νόσου. Με αξονική τομογραφία άνω κοιλίας υπολογίστηκε ο δείκτης μάζας σκελετικών μυών (Skeletal muscle Index- SMI cm²/m²), ο δείκτης σπλαχνικού (Visceral adipose tissue index-VATI cm²/m²) και υποδόριου λίπους (Subcutaneous adipose tissue index–SATI cm²/m²) και η μυοστεάτωση (πυκνότητα του μυός < 33 HounsfieldUnits - HU) (Tomovision Sliceomatic 4.3). Η διάγνωση της σαρκοπενίας έγινε με βάση τα νέα κριτήρια European Working Group on Sarcopenia in Older People-EWGSOP2. Παχυσαρκία ορίσθηκε ως δείκτης μάζας σώματος ≥ 30 kg/m² επί ξηρού σωματικού βάρους.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ Αξιολογήθηκαν 167 διαδοχικοί κιρρωτικοί ασθενείς (67,6% άνδρες, 65,3% με μη αντιρροπούμενη κίρρωση, 43,1% αιθυλικής, 23,4% ιογενούς αιτιολογίας και 33,5% ποικίλης αιτιολογίας).

Στο σύνολο των ασθενών, το 19.8% ήταν παχύσαρκοι, το 43,1% σαρκοπενικοί και το 7,2% σαρκοπενικοί-παχύσαρκοι. Οι παχύσαρκοι στο σύνολο τους σε σύγκριση με τους μη παχύσαρκους ήταν συχνότερα θηλυκού γένους (p=0,027) αλλά δεν διέφεραν ως προς την ηλικία και την αιτιολογία της νόσου, είχαν λιγότερο προχωρημένη ηπατική νόσο (p=0,031) και υψηλότερες τιμές δεικτών σπλαχνικού και υποδόριου λίπους.

Οι σαρκοπενικοί-παχύσαρκοι συγκριτικά με τους υπόλοιπους σαρκοπενικούς ασθενείς δεν διέφεραν ως προς την ηλικία, το φύλο και την αιτιολογία της νόσου, ωστόσο είχαν λιγότερο προχωρημένη ηπατική νόσο [MELD-Να 8 (7-16,7) έναντι 15 (10-22), p=0,048 και επιπολασμό ασκίτη 50% έναντι 75%, p=0,042] και μεγαλύτερο SMI [46,4 (42,1-51,8) έναντι 43,1 (33,8-47,3) (p=0,023). Από τις ανθρωπομετρικές μετρήσεις δεν διέφεραν στην χειροδυναμομέτρηση και στην φυσική απόδοση του μυός (Short Physical Performance Battery-SPPB). Ως αναμενόταν εκ του ορισμού, οι σαρκοπενικοί-παχύσαρκοι ασθενείς είχαν υψηλότερο δείκτη μάζας σώματος, περισσότερη μυοστεάτωση και υψηλότερους δείκτες σπλαγχνικού και υποδόριου λίπους.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Στο δείγμα που εξετάσθηκε, το 19,8% των κιρρωτικών ήταν παχύσαρκοι και το 7,2% ήταν σαρκοπενικοί-παχύσαρκοι. Η αιτιολογία δεν διέφερε μεταξύ των ομάδων αλλά ο αριθμός των ασθενών με μη αλκοολική στεατοηπατίτιδα ήταν μικρός. Αν και οι δείκτες βαρύτητας της ηπατικής νόσου είναι ηπιότεροι στους παχύσαρκους συγκριτικά με τους μη παχύσαρκους καθώς και στους σαρκοπενικούς-παχυσάρκους συγκριτκά με τους υπολοιπους σαρκοπενικούς ασθενείς, η επίδραση της παχυσαρκίας στην πρόγνωσή τους χρήζει περαιτέρω διερεύνησης.