Αναζωπύρωση ΗΒV λοίμωξης με αυτόματη ανάστροφη ορομετατροπή σε ασθενή με ΧΜΛ

Εισαγωγή: Η αναζωπύρωση της ηπατίτιδας β σε ασθενείς με ανοσοκαταστολή ή λήψη μείζονων ανοσακατασταλτικών φαρμάκων αποτελεί σημαντικό ιατρικό πρόβλημα, δεδομένης της εκτεταμένης πλέον χορήγησης ανοσοκατασταλτικών θεραπειών.

Σκοπός: Σκοπός της εργασίας αυτής είναι να επισημάνει τη σπουδαιότητα της γνώσης της ορολογικής εικόνας έναντι στον ιό της ηπατίτιδας Β κατά τη διαχείριση ανοσοκατεσταλμένων ασθενών, και την επαγρύπνηση για πιθανή αναζωπύρωση αυτής.

Αποτελέσματα: Ασθενής 81 ετών με ατομικό αναμνηστικό χρόνιας μυελογενούς λευχαιμίας, χωρίς τρέχουσα λήψη θεραπείας, προσήλθε λόγω ικτερικής χροιάς δέρματος και αποχρωματισμού κοπράνων. Από τον εργαστηριακό έλεγχο διαπιστώθηκε άμεση υπερχολερυθριναιμία (της τάξεως της TBil 23mg/dl, DBil 18mg/dl) και αύξηση τρανσαμινασών (x10 ΑΦΤ) χωρίς άλγος, χωρίς απόφραξη από τα χοληφόρα, με προηγούμενη απεικόνιση ήπατος φυσιολογική. Από το ιστορικό του βρέθηκε ορολογική εικόνα φυσικής ανοσίας για τον ιό της ηπατίτιδας Β, προ 10ετίας, με χορήγηση τενοφοβίρης ως προφύλαξη κατά τη διάρκεια και μετά τα σχήματα χημειοθεραπείας. Τα τελευταία χρόνια δεν έχει λάβει ανοσοκατασταλτική θεραπεία και θεωρείται αιματολογικά σταθερός από το νόσημά του. Παρόλα αυτά, από τον νέο ορολογικό έλεγχο προέκυψε αναζωπύρωση της ηπατίτιδας Β με ΗBsAg (+), anti-HBcore(+), IgM-anti-HBcore(+), anti-HBsurface (-), antiHBe (+) και ανιχνεύσιμο HBV-DNA (1.37x10²copies/μl).

Λόγω παράτασης των χρόνων πήξης, της σημαντικής υπερχολερυθριναιμίας και ανεύρεσης ασκιτικής συλλογής που δεν προϋπήρχε τέθηκε σε αντιϊκή αγωγή με τενοφοβίρη. Κλινικά παρέμεινε ασυμπτωματικός και βελτιώθηκε εργαστηριακά αργά. Από τον γενόμενο έλεγχο, δεν αποκαλύφθηκε εμφανής αιτία ανοσοκαταστολής πλην του χρόνιου αιματολογικού νοσήματος, που θεωρήθηκε σταθερό. Από τον ποσοτικό προσδιορισμό των ανοσοσφαιρινών είχε IgA 301mg/dl, IgG 1840mg/dl, IgM 150mg/dl. Από την νέα απεικόνιση βρέθηκε ασκιτική συλλογή, κιρρωτική απεικόνιση του ήπατος και σημαντική σπληνομεγαλία και λεμφαδενοπάθεια (που προϋπήρχαν), με βατό τον σπληνοπυλαίο άξονα. Το ασκιτικό υγρό ήταν αρνητικό για SBP, με SAAG υπέρ πυλαίας υπέρτασης και ολικό λεύκωμα <0.8gr/dl, με αρνητική καλλιέργεια για κοινά μικρόβια και για β-koch, και αρνητική χρώση Ziehl-Neelsen.

Συμπεράσματα: η αναζωπύρωση της ηπατίτιδας Β σε ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς είναι συνήθης και αποτελεί σημαντικό λόγο νοσηρότητας και θνησιμότητας, ακόμα και με άτυπες μορφές, όπως η προηγούμενη, χωρίς εμφανή πυροδοτικό μηχανισμό.