Η ΚΙΝΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΣΟΤΙΚΟΥ ΑΝΤΙΓΟΝΟΥ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΙΟΥ ΤΗΣ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑΣ Β (qHBsAg) ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΜΕΤΑΞΥ ΧΡΟΝΙΑΣ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑΣ Β ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑΣ HBV ΛΟΙΜΩΞΗΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΡΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΥΠΟ ΑΓΩΓΗ ΜΕ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΜΗ ΡΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ

Εισαγωγή: Σε ασθενείς με ρευματικές παθήσεις και λοίμωξη από τον ιό της ηπατίτιδας Β (HBV) που λαμβάνουν αγωγή με βιολογικούς παράγοντες, η επανενεργοποίηση του HBV (HBVr) είναι επιπλοκή με σοβαρή νοσηρότητα και θνητότητα.

Σκοπός: Για να διευκρινίσουμε την επίδραση της βιολογικής θεραπείας στην πορεία της HBV λοίμωξης και την εμφάνιση HBVr, μελετήσαμε μια κοορτή ασθενών ρευματικές παθήσεις και HBV (χρόνια ηπατίτιδα ή χρόνια λοίμωξη) και εξετάσαμε την κινητική του ποσοτικού HBsAg (qHBsAg) στον ορό.

Mέθοδοι: Μονοκεντρική, προοπτική μελέτη παρατήρησης σε ασθενείς με ρευματικές παθήσεις και ηπατίτιδα Β υπό αγωγή με βιολογικές θεραπείες. Οι HBsAg-θετικοί ρευματικοί ασθενείς υπό βιολογική θεραπεία χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, ανάλογα με το αν έπασχαν από χρόνια («ενεργό») ηπατίτιδα Β (ΧΗΒ, ομάδα Α) ή χρόνια HBV λοίμωξη (ΧΒΛ, «ανενεργοί φορείς») (ομάδα Β) και εξομοιώθηκαν με μη ρευματικούς ασθενείς που δεν ελάμβαναν ανοσοκατασταλτική θεραπεία. Τα επίπεδα τουqHBsAg μετρήθηκαν ανά έτος και πραγματοποιήθηκαν συγκρίσεις όσον αφορά την αλλαγή του qHBsAg από την αρχική τιμή, την πιθανότητα ετήσιας ταχείας πτώσης qHBsAg (πτώση στο qHBsAg> 0,5 log10 iu/mL/έτος) και την πιθανότητα κάθαρσης του HBsAg.

Αποτελέσματα: Μελετήθηκαν 28 HBsAg-θετικοί ρευματικοί ασθενείς με ΧΗΒ (ομάδα Α, n=13) ή ΧΒΛ (ομάδα Β, n=15) και εξομοιώθηκαν με μη ρευματικούς ασθενείς με αντίστοιχες διαγνώσεις. Στη διάρκεια της παρακολούθησης (3,86 ± 2,8 έτη) κανείς από τους ρευματικούς ασθενείς δεν ανέπτυξε HBVr ή βιοχημική έξαρση της ηπατίτιδας Β. Για τους ασθενείς της ομάδας Α (ΧΗΒ), δεν υπήρχαν στατιστικά σημαντικές διαφορές στην αλλαγή του qHBsAg από την αρχική τιμή ούτε στον ρυθμό ετήσιας πτώσης του qHBsAg μεταξύ των ρευματικών και μη ρευματικών ασθενών. Παρομοίως, η αθροιστική επίπτωση της ταχείας ετήσια πτώσης του qHBsAg (32,7% έναντι 28,4% στα 4 χρόνια αντίστοιχα, log-rankp = 0,726) και η πιθανότητα κάθαρσης του HBsAg (1/13 έναντι 2/26 στα 4 χρόνια αντίστοιχα) δε διέφερε σημαντικά στην ανάλυση επιβίωσης μεταξύ των δύο ομάδων. Στους ασθενείς της ομάδας Β (ΧΒΛ), η αλλαγή στα επίπεδα του qHBsAg από την αρχική τιμή και οι τιμές του ρυθμού της ετήσιας πτώσης του qHBsAg ήταν χαμηλότερες στους ρευματικούς ασθενείς που λάμβαναν ανοσοκαταστολή και αντιιική προφύλαξη σε σχέση με τους ασθενείς ελέγχου που δεν λάμβαναν θεραπεία. Επιπλέον, υπήρχε σημαντική διαφορά στην αθροιστική επίπτωση ταχείας ετήσιας πτώσης qHBsAg και κάθαρσης του HBsAg μεταξύ των δύο ομάδων στην ανάλυση επιβίωσης (0% και 0% έναντι 24% και 20% αντίστοιχα στα 4 έτη).

Συμπεράσματα: Η ετήσια πτώση του qHBsAg, ο ρυθμός ταχείας πτώσης qHBsAg και η πιθανότητα κάθαρσης του HbsAg διέφεραν σημαντικά μεταξύ ρευματικών και μη ρευματικών ασθενών στην περίπτωση των ασθενών με ΧΒΛ, αλλά όχι σε ασθενείς με ΧΗΒ. Αυτό πιθανώς σημαίνει ότι ο συνδυασμός ανοσοκατασταλτικής και αντιιικής αγωγής που ενδείκνυται να χορηγηθεί σε αυτή την ομάδα ασθενών πιθανώς τροποποιεί τη φυσική πορεία της HBeAg-αρνητικής ΧΒΛ και επηρεάζει την πιθανότητα «λειτουργικής ίασης».