Θεραπευτική προσέγγιση ψωρίασης κατά πλάκας σε ασθενή με πνευμονική σαρκοείδωση

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η ψωρίαση είναι μία χρόνια, ανοσοδιαμεσολαβούμενη, πολυοργανική νόσος που προκαλείται από διάφορους εκλυτικούς παράγοντες σε γενετικά προδιατεθειμένα άτομα. Η υποκείμενη ανοσοπαθογένεια περιλαμβάνει κατ’εξοχήν την ενεργοποίηση διαφόρων Τ-λεμφοκυττάρων, όπως τα Th1 (T-helper1) και τα Th17 κύτταρα. Αντίστοιχα, η σαρκοείδωση αποτελεί μία χρόνια συστηματική νόσο αγνώστου αιτιολογίας. Η παθογένεση παραμένει αδιευκρίνιστη αλλά φαίνεται ότι παίζουν σημαντικό ρόλο Th1 και Th17-μεσολαβούμενα μονοπάτια. Τα στοιχεία σχετικά με το Mycobacterium tuberculosis ως αίτιο διϊστανται. Η παρουσία ψωρίασης και σαρκοείδωσης στον ίδιο ασθενή έχει σπανίως αναφερθεί. Επομένως η θεραπευτική αποτελεί πρόκληση. Το ερώτημα αν η συνύπαρξη των νοσημάτων θα μπορούσε να αποδοθεί στον ίδιο εκλυτικό παράγοντα παραμένει αναπάντητο. Ωστόσο, μελέτες δείχνουν ότι αυτή η συνύπαρξη δεν είναι τυχαία αλλά μοιράζονται κοινούς ανοσολογικούς μηχανισμούς, δεδομένο σημαντικό στην καθοδήγηση της θεραπείας. Σε αυτό το άρθρο περιγράφεται η αποτελεσματικότητα του anti-TNF-a (Tumor-Necrosis-Factor-a) παράγοντα ινφλιξιμάμπη χωρίς ανεπιθύμητες ενέργειες. ΜΕΘΟΔΟΣ: Ένας Καυκάσιος άνδρας 53 ετών προσήλθε με διάσπαρτες σαφώς αφοριζόμενες ερυθηματολεπιδώδεις πλάκες καλυπτόμενες από αργυρόχροα λέπια. Η ιστολογική εξέταση επιβεβαίωσε τη διάγνωση ψωρίασης. Το ατομικό του ιστορικό περιλάμβανε πνευμονική σαρκοείδωση διαγνωσθείσα με ακτινολογικό και εργαστηριακό έλεγχο. Σημειώνεται ότι η μέτρηση QuantiFERON ήταν αρνητική. Παρά τις προηγηθείσες τοπικές θεραπείες οι ψωριασικές βλάβες παρουσίαζαν επιδείνωση. Λαμβάνοντας υπ’όψιν τη συμμετοχή της Th1 κυτταρικής απάντησης στην παθογένεση τόσο της ψωρίασης όσο και της σαρκοείδωσης, αλλά και το ρόλο της TNF-a ως Th1-μεσολαβούμενης προφλεγμονώδους κυτταροκίνης, επιλέχθηκε η ινφλιξιμάμπη (TNF-a-αναστολέας) ως μονοθεραπεία σε δοσολογικό σχήμα 5mg/kg κάθε 8 εβδομάδες. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Ο ασθενής παρουσίασε εξαιρετική ανταπόκριση στη θεραπεία. Βρίσκεται στην 19η έγχυση και παραμένει ελεύθερος βλαβών. Επιπλέον, η σαρκοείδωση είναι σε ύφεση. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ενόψει των πιθανών παθογενετικών ομοιοτήτων ανάμεσα στην ψωρίαση και τη σαρκοείδωση, η ινφλιξιμάμπη σε ασθενή με ψωρίαση και σαρκοείδωση είχε άριστα αποτελέσματα. Αναμφίβολα, μελέτες μεγάλης κλίμακας είναι απαραίτητες ώστε να κατανοηθεί η παθογενετική αλληλοσύνδεση ανάμεσα στις δύο νόσους και να αξιολογηθούν διαφορετικοί θεραπευτικοί παράγοντες.