Παρουσίαση περιστατικού παρανεοπλασματικής ερυθράς ιόνθειου πιτυρίασης και ανασκόπηση της βιβλιογραφίας

ΕΙΣΑΓΩΓΗ/ ΣΚΟΠΟΣ: Η ερυθρά ιόνθειος πιτυρίαση (ΕΙΠ) είναι μια σπάνια, φλεγμονώδης δερματοπάθεια που χαρακτηρίζεται από υπερκερατωσικές θυλακικές βλατίδες, υπερκεράτωση παλαμών-πελμάτων και διάχυτο ερύθημα με χαρακτηριστικά νησίδια υγιούς δέρματος. Η διάγνωση παραμένει κυρίως κλινική και η θεραπεία εμπειρική, αφού η σπανιότητα της νόσου δεν επιτρέπει την διεξαγωγή μεγάλων μελετών. Η παθογένειά της είναι άγνωστη. Ενοχοποιούνται γενετικοί παράγοντες, μεταβολικές διαταραχές της βιταμίνης Α και λοιμώξεις. ΥΛΙΚΟ & ΜΕΘΟΔΟΣ: ‘Αντρας, 78 ετών, προσήλθε στην κλινική μας με ερυθηματολεπιδώδες εξάνθημα στην κεφαλή και τον κορμό από μηνός. Ανέφερε πρόσφατη επιδείνωση μετά από ηλιακή έκθεση και βασανιστικό κνησμό. Κατά την κλινική εξέταση βρέθηκε μια ύποπτη μελαγχρωματική βλάβη λίγο πάνω από το στέρνο, της οποίας την εμφάνιση και την εξέλιξη ο ασθενής δεν θυμόταν. Πάρθηκε βιοψία από το εξάνθημα ενώ ταυτόχρονα εξαιρέθηκε και η μελαγχρωματική βλάβη. Λόγω έντονης υποψίας για ψωρίαση ή ΕΙΠ συνταγογραφήθηκε ασιτρετίνη 35mg/ημέρα. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Οι βιοψίες έδειξαν ΕΙΠ και μελάνωμα in situ αντίστοιχα. Είκοσι μόλις ημέρες μετά την αφαίρεση του μελανώματος η ΕΙΠ υποχώρησε πλήρως χωρίς θεραπεία, αφού ο ασθενής διέκοψε την ασιτρετίνη, έχοντας λάβει συνολικά μόλις 105mg. Η συνύπαρξη των δύο νόσων και η ραγδαία βελτίωση της ΕΙΠ μετά την αφαίρεση του μελανώματος μας ώθησαν να αναζητήσουμε αντίστοιχες περιπτώσεις στην βιβλιογραφία. Ταυτόχρονα με το περιστατικό μας παρουσιάζουμε τα αποτελέσματα της αναζήτησής μας. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η ΕΙΠ σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να παρουσιαστεί ως παρανεοπλασματικό σύνδρομο, κάτι που υποδεικνύεται από την ταχύτατη βελτίωσή της μετά την αφαίρεση του όγκου, και στην δική μας αλλά και σε άλλες περιπτώσεις. Η σπανιότητα της συνύπαρξής τους όμως δεν δικαιολογεί έλεγχο για νεοπλασία σε όλους τους ασθενείς με ΕΙΠ, παρά μόνο σε περιπτώσεις που υποδεικνύονται από τα συμπτώματα του ασθενούς ή την κλινική εξέταση. Αυτή θα πρέπει να είναι ενδελεχής ιδίως σε ηλικιωμένους, σε περιπτώσεις γρήγορης ανάπτυξης του εξανθήματος ή αντίστασης στις διάφορες θεραπείες.